شعر های زیبا

[kiana1]

به خاطر "میخی" نعلی افتاد

به خاطر نعلی" اسبی" افتاد

به خاطر اسبی " سواری " افتاد

به خاطر سواری " جنگی " شکست خورد

به خاطر"شکستی " مملکتی نابود شد

و همه ی اینها به " خاطر " "کسی " بود که " میخ " را خوب نکوبیده بود
***

محتوای مخفی (Click to View)

این یک ضرب المثل ژاپنی هست که البته به زیبایی یک شعره

[losi love]

شبی از پشت یك تنهایی نمناك و بارانی

تو را با لهجه ی گل های نیلوفر صدا كردم

تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا كردم

پس ازِ یك جستجوی نقره ای در كوچه های آبی احساس

تو را از بین گل هایی كه در تنهایی ام رویید

با حسرت جدا كردم

و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم

گفتی دلم حیران و سرگردان چشمانی ست رویایی

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها كردم

همین بود آخرین حرفت و من بعد از عبور تلخ و غمگینت

حریم چشمهایم را به روی اشكی از جنس

غروب ساكت و نارنجی خورشید وا كردم

نمی دانم چرا ؟

نمی دانم چرا ؟ شاید خطا كردم

و تو بی آن كه فكر غربت چشمان من باشی

نمی دانم كجا ، تا كی ، برای چه ،

نمی دانم چرا ؟

شاید به رسم و عادت پروانگی مان
باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا كردم
مطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمهمطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمه

[yotab]

من دلم مي‌خواهد

خانه‌اي داشته باشم پر دوست،

کنج هر ديوارش

دوست‌هايم بنشينند آرام

گل بگو گل بشنو...؛

هر کسي مي‌خواهد

وارد خانه پر عشق و صفايم گردد

يک سبد بوي گل سرخ

به من هديه کند.

شرط وارد گشتن

شست و شوي دل‌هاست

شرط آن داشتن

يک دل بي رنگ و رياست...

بر درش برگ گلي مي‌کوبم

روي آن با قلم سبز بهار

مي‌نويسم اي يار

خانه‌ي ما اينجاست

تا که سهراب نپرسد ديگر

\"خانه دوست کجاست؟\"

فریدون مشیری

[Mohabat69]

در دشــــت عـــراق آمــــــد آن رهبـــــــر آزادی
آزاد تـــــــوان بُـــــــردن ره در بــــــر آزادی

با رمز تبســــم فــــاش می گفت به هر گــامی:
امضـــاء من از خــــون است در دفتـــر آزادی

زور است گلوی من از خنجــرت ای گــــردون
بـُــــرم رگ استــــبـــــــداد ، با خـنـجـــــر آزادی

آری چه عجب رمزی است ، با عزم توان افکند
در کاخ فلـک یک نفـــس ، کـر و فـــــر آزادی

اکبر دم جــان دادن ، گفتا به پـدر خـوش باش
سیـــــراب شـــــدم مستــــم ، از سـاغــــر آزادی

از زیر سم اسبــان ، قاســم به عروسش گفت:
بـا یـــاد تـــو خــــوابـیــــدم ، در بــستــــــر آزادی

عبـــــاس نـجــــات شــــرع ، از لطـــــمــۀ آزادی
در شــــط فـرات افگنـــد ، چـــون لنــــگر آزادی

شه بر ســر دوشش برد ، تا مــحفــل حق یعنی
اصغـــــر تــــو بگــو تکبیــــر، در مــنبــــر آزادی

غوغا ز جهــان بــر خواست ،آن دم که صــدا آمد
عنــقـــــــا ز حـــرم بگشــود ، بال و پـــر آزادی

از دســت جفای چـــرخ ، انــدر یم خون گردیـــد
شش ماهـــه علی اصغــــر ، آن گوهــــر آزادی

آزادیی مطلــــق شد ، هنــگامی که زینــب دیــــد
افتــــــاده تــــن مــجـــــروح ، از مـــصـــدر آزادی

آغشته به خــــاک و خون ، چون دید در آن گرما
افتـــــــاده به بـــر بگرفــــت ، آن پـــیــــکر آزادی

زد بوســه به حلقـــومش ، با اشک روان گفتا:
رفـتــیــــم ز پــــا بوســــت ، ای مــفخــــــر آزادی

نه بر تن تو جــــامــه ، نه بر سر من مــعجـــر
کان هر دو ضرورت نیســت ، در کشــور آزادی

در کوفه به نوک نی منشــور و مدلــل گشــــت
خــــاکـــــستــــــــــر آزادی ، زیـــب ســـــر آزادی

عابـــــد به غل و زنجیـر ، در قید و اسیــر شمر
سهمیـــۀ خــون بــردی ، زان محــــضــر آزادی

از جوشش خـون اوســت ، در آب و گـــل بلخی
شـــــور و شــــــر آزادی ، تــا مـــحشـــر آزادی

[Mohabat69]

عشق یعنی یک سلام و یک درود
عشق یعنی درد و محنت در درون

عشق یعنی یک تبلور یک سرود
عشق یعنی قطره و دریا شدن

عشق یعنی یک شقایق غرق خون
عشق یعنی زاهد اما بت پرست

عشق یعنی همچو من شیدا شدن
عشق یعنی همچو یوسف قعر چاه

عشق یعنی بیستون کندن بدست
عشق یعنی آب بر آذر زدن

عشق یعنی چون محمد پا به راه
عشق یعنی عالمی راز و نیاز

عشق یعنی با پرستو پرزدن
عشق یعنی رسم دل بر هم زدن

عشق یعنی یک تیمم یک نماز
عشق یعنی سر به دار آویختن

عشق یعنی اشک حسرت ریختن
عشق یعنی شب نخفتن تا سحر

عشق یعنی سجده ها با چشم تر
عشق یعنی مستی و دیوانگى

عشق یعنی خون لاله بر چمن
عشق یعنی شعله بر خرمن زدن

عشق یعنی آتشی افروخته
عشق یعنی با گلی گفتن سخن

عشق یعنی معنی رنگین کمان
عشق یعنی شاعری دلسوخته

عشق یعنی قطره و دریا شدن
عشق یعنی سوز نی آه شبان

عشق یعنی لحظه های التهاب
عشق یعنی لحطه های ناب ناب

عشق یعنی دیده بر در دوختن
عشق یعنی در فراقش سوختن

عشق یعنی انتظار و انتظار
عشق یعنی هر چه بینی عکس یار

عشق یعنی سوختن یا ساختن
عشق یعنی زندگی را باختن

عشق یعنی در جهان رسوا شدن
عشق یعنی مست و بی پروا شدن

عشق یعنی مستی و دیوانگی
عشق یعنی با جهان بیگانگى

[Mohabat69]

زمستان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یاری
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس، کز گرمگاه سینه می آید برون، ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم من، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم
منم من، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم، دشنام پست آفرینش، نغمه ی ناجور
نه از رومم، نه از زنگم، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگذارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد، سحر شد، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان
نفسها ابر، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است.

مهدی اخوان ثالث

[kiana1]

این پیاده می‌شود، آن وزیر می‌شود
صفحه چیده می‌شود دار و گیر می‌شود
این یکی فدای شاه‌، آن یکی فدای رخ‌
در پیادگان چه زود مرگ و میر می‌شود
فیل کج‌روی نمود، این سرشت فیلهاست‌
کج‌روی در این مقام دلپذیر می‌شود
اسپ خیز می‌زند جست و خیز کار اوست‌
جست و خیز اگر نکرد، دستگیر می‌شود
آن پیاده ضعیف راست راست می‌رود
کج اگر که می‌خورَد، ناگزیر می‌شود
هرکه ناگزیر شد، نان کج بر او حلال‌
این پیاده قانع است‌، زود سیر می‌شود
آن وزیر می‌کُشد، آن وزیر می‌خورد
خورد و برد او چه زود چشمگیر می‌شود
ناگهان کنار شاه خانه‌بند می‌شود
زیر پای فیل پهن‌، چون خمیر می‌شود

آن پیاده ضعیف عاقبت رسیده است‌
هرچه خواست می‌شود، گرچه دیر می‌شود
این پیاده‌، آن وزیر... ـ انتهای بازی است ـ
این وزیر می‌شود، آن به‌زیر می‌شود

[yotab]

مانده تا برف زمین آب شود
مانده تا بسته شود این همه نیلوفر وارونه چتر
ناتمام است درخت‌
زیر برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد
و فروغ تر چشم حشرات
و طلوع سر غوک از افق درک حیات‌
مانده تا سینی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عید
در هوایی که نه افزایش یک ساقه طنینی دارد
و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف
تشنه زمزمه ام‌
مانده تا مرغ سرچینه هذیانی اسفند صدا بردارد
پس چه باید بکنم
من که در لخت ترین موسم بی چهچه سال
تشنه زمزمه ام؟
بهتر آن است که برخیزیم
رنگ را بردارم
روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم…
هشت کتاب- سهراب سپهری- دفتر: حجم سبز – شعر: پرهای زمزمه
 

[Mohabat69]

مرا به خانه ی زهرای مهربان ببرید

به خاکبوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

کجاست آن در آتش گرفته؟ تا که مرا

برای جامه دریدن به سوی آن ببرید

مرا اگر شوم از دست بر نگردانید

به روی دست بگیرید و بی امان ببرید

کجاست آن جگر شرحه شرحه؟ تا که مرا

به سوی سنگ مزارش کشان کشان ببرید

مرا که مهر بقیع است در دلم ، چه شود

اگر به جانب آن چار کهکشان ببرید

نه اشتیاق به گل دارم و نه میل بهار

مرا به غربت آن هیجده خزان ببرید

کسی صدای مرا در زمین نمی شنود

فرشته ها! سخنم را به آسمان ببرید

[amirmohammad]

درد یک پنجره را پنجره ها می فهمند

معنی کور شدن را گره ها می فهمند

سخت بالا بروی ، ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سُرسُره ها می فهمند
یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند
آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن این تذکره ها می فهمند
نه نفهمید کسی منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها می فهمند