شعر های زیبا

[*afg*]

دیگر گلی شبیه تو پرپر نمی شود
زین پس کسی به قدر تو لاغر نمی شود


دستی که زیر چادر خود می کنی نهان
دیگر سپر به یاری حیدر نمی شود


وقتی که راه می روی از دست من بگیر
دیوار هم برای تو یاور نمی شود


گرچه پس از تو مونس این کودکان شوم
اما کسی به خوبی مادر نمی شود


نام فراق می بری و می کشی مرا
این خانه ام پس از تو منور نمی شود


شهر مدینه ظرفیت پاکی ات نداشت
یثرب پس از تو شهر پیمبر نمی شود


بالای درب خانه ی حیدر نوشته اند
هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود

[*afg*]

میدید و باور نکردم تاراج چشم ترم را
در حیرت دید مردم میسوخت آتش پرم را

صد زخم نامرد میماند بر شاخهٔ باغ و برگم
پامال بیداد کردند بی سرترین پیکرم را

وقتی که شلاق آتش بر جنگل سبز میخورد
یک مشت نامرد دادند بر باد خاکسترم را

اینک درختان سرسبز از تیشه ها بی هراسند
وقتی که زخم تبر دید سرسختی پیکرم را

دهلیز خمیازه ها نیز یک عمر سرگشته مان کرد
حتی رها کرد شمشیر از نفرت آخر سرم را


زخمِ تبر از محمدنعیم کمالی
مشهد ۱۳۷۱

 

[×Freak×]

منم دارم!!!

کفش هایم کو

 

چه کسی بود صدا زد سهراب؟

آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ.

مادرم در خواب است

و منوچهر و پروانه و شاید همه ی مردم شهر.

شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه ها می گذرد

و نسیمی خنک

از حاشیه ی سبز پتو خواب مرا می روبد.

بوی هجرت می آید:

بالش من پر آواز پر چلچله هاست.

صبح خواهد شد

وبه اين كاسه ي آب

آسمان هجرت خواهد كرد.

بايد امشب بروم.

من كه از باز ترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم

حرفي از جنس زمان نشنيدم.

هيچ چشمي،عاشقانه به زمين خيره نبود.

كسي از ديدن يك باغچه مجذوب نشد.

هيچكس زاغچه اي را سر يك مزرعه جدي نگرفت.

من به اندازه ي يك ابر دلم مي گيرد

وقتي از پنجره ميبينم حوري

-دختر بالغ همسايه

پاي كمياب ترين نارون  روي زمين

فقه مي خواند

چيزهايي هم هست،لحظه هايي پر اوج

(مثلا شاعره اي را ديدم

آنچنان محو تماشاي فضا بود كه در چشمانش

آسمان تخم گذاشت.

وشبي از شبها

مردي از من پرسيد

تا طلوع انگور،چند ساعت راه است؟)

بايد امشب بروم

بايد امشب چمداني را

كه به اندازه ي پيراهن تنهايي من جادارد،بردارم

وبه سمتي بروم

كه درختان حماسي پيداست،

رو به آن وسعت بي واژه كه همواره مرا مي خواند.

يك نفر باز صدا زد :سهراب!

كفشهايم كـو؟

[×Freak×]

صبر کن سهراب

قایقت جا دارد؟

آب را گل کردند چشم ها را بستند و چه با دل کردند

وای سهراب کجایی آخر ؟

زخم ها بر دل عاشق کردن ، خون به چشمان شقایق کردند

ای سهراب کجایی که ببینی حالا دل خوش سیری چند ؟

صبـــــــــــــــر کن سهــــــــــــــراب

قایقت جا دارد؟

من را نیز با خود ببر ، اینجا عاشقی بین مردم مرده است . . .

[***zahra***]

کوله بارم بر دوش
سفری باید رفت
سفری بی همراه
گم شدن تا تنهایی محض
یار تنهایی من با من گفت:
هر کجا لرزیدی
از سفر ترسیدی
تو بگو از ته دل
من خدا را دارم  

[***zahra***]

دیدی که سخــــت نیســـــت

 

تنها بدون مــــــــــن ؟!!

 

دیدی صبح می شود

شب ها بدون مـــــــــن  !!

 

 

این نبض زندگی بــــــــی وقفه می زند…

 

فرقی نمی کند

 

با مــــــن …بدون مــــــن…

 

دیــــــروز گر چه ســـــــخت

 

امروزم هم گذشت …!!!

 

طوری نمی شود فردا بدون مــــــن !!!…

 

  

[ayda]

تکرار نام تو
خیابان ولی عصر را کوتاه میکند
مرا به تعداد حروف نامت
دوست بدار
من از شرق می ایم
پرنده ها
ساده مرا عاشق میکنند
من از غرب می ایم
و لکهای روی صورتم
سفری طولانی را تجربه کرده اند
مرا دوست بدار
کوتاه
کوتاه تر از مسیر یک لبخند

[***zahra***]

فرصتی خواستمش

او به من فرصت داد

جرئتی داد به من

که مرا قدرت داد

او مرا عرش کشید

بر زمین نقش کشید

کل دریا به لبم

قطره ای اشک چشید

نه مرا توهینی

نه مرا تحقیری

من به بخشیدم

پشت به هم جنگیدیم

تو میان زر و گل خوار شدی

ما میان همه کس یاد شدیم

  

[ayda]

بیا به من نگاه کن
که آسمان پر ستاره ام
به من که گاه صاف و گاه
به زیر ابر پاره ام .
بیا به من نگاه کن
که آب صاف رودخانه ام
همیشه با شتاب می روم
پر از صدا ، پر از ترانه ام .
بیا به من نگاه کن
به من که می چکم از آسمان
به یاد غنچه ها و جوانه ها
به روی خاک می شوم روان .
بیا تو هم پر از ستاره باش
پر از صدا ، پر از ترانه باش
ببار مثل من از آسمان
به یاد غنچه و جوانه باش .

[+Sara Ss3+]

شخصی به بودا گفت:
"من خوشبختی می خواهم"

بودا پاسخ داد:
"نخست "من" را حذف کن،که حکایت ازنفس دارد.سپس "می خواهم " را حذف کن که حکایت از میل و خواسته دارد.


اکنون آنچه که با تو می ماند ، خوشبختی است...