شعر های زیبا

[ayda]

من تمـــــام شــــــــعرهایم را



در وصــــــــف نیامدنت ســـــــــــــروده ام !



و اگر یــــــــــک روز ناگهـــــــــــان ناباورنه ســــــــر برسی


...


دســـــــــت خالی ,حیرت زده



از شاعر بودن استعفا خواهم داد!



نقــــــاش میشوم



تا ابدیت نقش پرواز را



بر میله های تمام قفس های دنیـــــــا



خواهـــــــم کشید.

[ayda]

دردهای من

جامه نیستند

تا ز تن در آورم

چامه و چکامه نیستند

تا به رشته ی سخن درآورم

نعره نیستند

تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی

دردهای من نهفتنی است

[ayda]

دلم گرفته

دلم عجيب گرفته است

و هيچ چيز

نه اين دقايق خوشبو ،

که روي شاخه ی نارنج

می شود خاموش

نه اين صداقت حرفي ،

که در سکوت ميان دو برگ

اين گل شب بوست

نه هيچ چيز مرا ازهجوم خالی اطراف

نمی رهاند

و فکر مي کنم

که اين ترنم موزون حزن تا به ابد

شنيده خواهد شد


سهراب سپهری

[ayda]

در كتاب چار فصل زندگي

صفحه ها پشت سرِ هم مي روند

هر يک از اين صفحه ها، يک لحظه اند

لحظه ها با شادي و غم مي روند...

گريه، دل را آبياری مي كند

خنده، يعني اين كه دل ها زنده است...

زندگي، تركيب شادی با غم است

دوست مي دارم من اين پيوند را

گر چه مي گويند: شادي بهتر است

دوست دارم گريه با لبخند را

قیصر امین پور"
"

[ayda]

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من

گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندانم

که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل

چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک

به من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من!

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟

که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

سیمین بهبهانی

[*afg*]

ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻫﺎ

ﻣﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﻟﺸــــــﮑﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﻦ ﺍﻓﺘﺪﺩ ﺑﺎﺯ
ﮔُﺮﺩ ﺩﮔﺮﯼ ﺯﺻـــــــﺪﺭ ﺯﯾﻦ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﺎﺯ
ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮﭼﻪ ﻣــــﺮﮒ ﺭﻫﺒﺮ،ﺍﻣﺎ
ﻣﮕﺬﺍﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﭼـــﻢ ﺑﻪ ﺯﻣـــــﯿﻦ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﺎﺯ

ﺍﻭ ﺩﻋﻮﺕ ﺯﻧـــﺠﯿﺮ ﮔﺴﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﮐـــﺮﺩ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺑﻨﺪ ﻇﻠﻢ، ﺭﺳــــــــﺘﻦ ﻣـــﯽ ﮐﺮﺩ
ﺑﺘﻬﺎﯼ ﺯﺭ ﻭ ﺯﻭﺭ، ﺯﺑﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ
ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺖ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ

ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻏﻤـــــــﮕﺴﺎﺭ ﺩﮔﺮﯼ
ﺳﺮﻗﺎﻓﻠﻪ ﺍﯼ،ﻃــــﻼﯾﻪ ﺩﺍﺭ ﺩﮔـــــــﺮﯼ
ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﺻﺒﺮﮐﻦ ﺍﯾﺪﻝ ! ﮐﻪ ﺭﺳﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﻭ ﺫﻭﺍﻟﻔــــــﻘﺎﺭ ﺩﮔـــﺮﯼ

ﺑﺎ ﺧﺼﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ، ﺩﺭﯾـــﺎﺳﺖ
ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺗﺎ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﯾﮏ ﺳﻨﮕﺮ ﺍﮔﺮ ﺭﻓﺖ ﻋﻠﻢ ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎﺳﺖ

 

[samiko]

داره بارون میاد کوچه بازم لبریزه احساسه
هنوزم نم نم بارون صدای ما رو میشناسه

همین دیروز بود انگار تو با من تو همین کوچه
میگفتی زندگی وقتی تو با من نیستی پوچه

آهای بارون پائیزی کی گفته تو غم‌انگیزی
تو داری خاطراتم رو تو ذهن کوچه می‌ریزی

داره بارون میاد کوچه بازم لبریزه احساسه
هنوزم نم نم بارون صدای ما رو میشناسه

توی تقویم ما دو تا بهار از غصه می‌سوزه
واسه ما اول پائیز هنوزم عید نوروزه

آهای بارون پائیزی کی گفته تو غم‌انگیزی
تو داری خاطراتم رو تو ذهن کوچه می‌ریزی
 

[samiko]

 حال من خوب است اما با تو بهتر می شوم

آخ ... تا می بینمت یک جور دیگر می شوم

با تو حس شعر در من بیشتر گل می کند

یاسم و باران که می بارد معطر می شوم

در لباس آبی از من بیشتر دل می بری

آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم

آنقدر ها مرد هستم تا بمانم پای تو

می توانم مایه ی گهگاه دلگرمی شوم

میل - میل توست اما بی تو باور کن که من

در هچوم باد های سرد پرپر می شوم

[samiko]

امـــروز دیدمت... اما چه دیدنی... احوالم رو ندیدی... نفسم به شماره افتاد وقتی بیشتر نگاهت کردم بغض بودو نگاه... و قطره ای محبوس در دیدگانم دم و بازدم سینه ام دیگر نا نداشت، ضربان قلبم بود و هق هق نفس هایم نگاه کردنت آرمشی شد در وجودم... یاد شبی افتادم که می خواستم خانه احساسم را با تو بسازم کنار تو و برای تو...  با رفتن تو...  من به سهم تمام موجودات عالم گریستم در سرزمین خیالم از هرکس سراغت را گرفتم نشانی از تو نبود... ولی من لحظه ای دیدمت، و پلک های خسته ام طاقت نیاوردند و بی امان بر چشمان خیسم تکرار شدند چه دقایقی... نفسگیر و سخت... خواستم هم بغض آسمان شوم گرچه باران هم از بی کسی اشکهایم شرم می کند من ماندم و یک دنیا خاطره و یک مشت گلبرگ از جنس ماتم می خواستم دنبالت بدوم ولی یادم آمد که سهم دیگری هستی! چه تلخ است... بدان بی تو بودن تنها، غمی است. که دردش را تاب نخواهم داشت. میدانم که دیر رسیدم... کاش آن روزها دوباره تکرار میشدند! سهم من از تو بودن فقط نگاه شد ومن فقط...  از دوربرایت دست تکان می دهم و می دانم مرا بخشیده ای... فرشته ی زیبای من... بدان که تمام وجودم مملو از تو است باور می کنی...؟ با آخرین قطرات خونم ، نام تو را نوشته ام... منی ک آرزوی دیدنت را حتی در خواب داشتم... امروز از نزدیک دیدمت... ولی...  وقتی دیدمت پاهایم مرا یاری نکرد...  و مغزم به دلم اجازه نداد که بایستم... از کنارت که رد شدم! شانه هایت خسته و افتاده بود. سر به زیر و آروم میرفتی! آنقدر، غرق درون خودت بودی که منو ندیدی...! یعنی واقعا...! سنگینی یک نگاه آشنا را حس نکردی...؟ خواستم سلامی کنم....  ولی ... دنیایت آنقدر شکننده بود که پشیمان شدم. عبور کردم و خاطراتم زنده شد... روزهایی که فراموش نمیشوند  ولی... رنگ باخته اند و کمرنگ شده اند! ایستادم و نگاهت کردم. 

[samiko]

 چرا زهم بگریزیم،راهمان که یکی است
سکوتمان،غممان،اشک وآهمان که یکی است
چرا زهم بگریزیم؟دست کم یک عمر
مسیر میکده وخانقاهمان که یکی است
تو گر سپیدی روزی ومن سیاهی شب
هنوز گردش خورشید وماهمان که یکی است
تو از سلاله لیلی من از تبار جنون
اگر نه مثل همیم اشتباهمان که یکی است
من وتو هردو به دیوار ومرز معترضیم
چرا دو توده ی آتش؟ گناهمان که یکی است
اگر چه رابطه هامان کمی کدر شده است
چه باک؟ حرف وحدیث نگاهمان که یکی است