داستان «از خون مینویسم با خون»

[veena]

قسمت ششم:

رفتیم سادویچ فرروشی و واسه خودمون یه چیزایی سفارش دادیم و خوردیم.
جسیکا- وسایل رو بده به من ببرم. همینجا وایمیستی من برم اینارو بذارم خوابگاه و برگردم؟؟؟
- باشه. همینجا منتظرتم.
جسیکا- موبایلت همراهت هست؟؟؟
- آره. شاید کاری داشتم و اینجا نبودم. بهم زنگ بزن.
جسیکا- چیکار؟... آهان! باشه. خداحافظ.
جسیکا سوار تاکسی شد و رفت. منم تنها شدم. 6-7 دقیقه منتظر شدم. حوصلم دیگه سر رفته بود. یه کوچه خلوت و باریک بغل دستم بود. چندبار یکی- دو متر رفتم داخلشو برگشتم. موبایلم زنگ خورد!
«حتما جسیکائه!»
جواب دادم:« بله؟» صدایی شبیه جیغ ریز ریز میومد. انگار یه نوزاد داره باهام حرف میزنه! اما صدای نخراشیده ای داشت! سریع قطع کردم.
من حوصله مزاحم تلفنی هارو ندارم. خصوصا اونایی که هیچ چیز خاصی هم نمیگن. یه ربع گذشت! اما جسیکا نیومد.
به سرم زد که به اون شماره ناشناس زنگ بزنم. زنگ زدم و جواب سریع داده شد. صدایی گوش خراش جوابمو داد!
صدا مثه صدای جیغ گربه بود! یه دم میشنفتمش!
سریع قطع کردم. چه مخاطب عجیبی!!! متوجه کودکی شدم که داشت گوشه لباسمو میکشید. گفتم:« چی شده عزیزم؟»
بچه به درختی که داخل کوچه بود اشاره کرد. متوجه بادبادکی شدم که میون شاخه هاش گیر کرده بود!
گفتم:« ناراحت نباش. بیا بریم، من برات میارمش.»
و باهم داخل کوچه باریک رفتیم. همونطور خلوت بود! نمیدونستم باید برم یا نه؟؟؟