ایفای نقش خیالی فاینال فانتزی_سرزمین من

[Aisan]

از آن خانه قدیمی خارج می شوم و به تپه سرخ می روم
آنجایی که غروب ها رنگ زندگی اخیر مرا می گیرد؛رنگ خون...
آرام گوشه ای می نشینم و سلاحم را کنارم می گذارم؛فعلا خبری از جان نیست پس غروب را تماشل می کنم...

[white knight]

همراه وویلا به کنار تپه ای سرخ رنگ میرسیم اسمش را سرخ گذاشته اند چون غروب ها آفتاب آن جا را به رنگ خون میکند با وویلا پشت بوته زاری منشینیم پرسیدم:رسیدیم؟
وویلا به آرامی سرش را تکان داد سرک کشیدیم تا از نبود کسی مطمئن بشیم به وویلا گفتم من جلو میرم تو پشت سرم بیا آذام از بوته ها بیرون خزیدم...

[Aisan]

به اتفاقات اخیر فکر میکنم که وجود دو نفر را حس می کنم،از جایم بلند می شوم و سلاحم را به تسن تبدیل می کنم و باد بزن را جلوی صورتم می گیرم تا چهره ام قابل شناسایی نباشد.در دست دیگر هم کلت را آماده نگه می دارم و پشت بید مجنون بزرگی پنهان می شوم

[white knight]

 وویلا را کنار بوته ای متوفق میکنم :تا وقتیکه نیاز نشده اینجا بمون
-مراقب خودت باش پرسیلا.
لبخندی میزنم و به فضای باز میروم اگر کیتی آن جا بود تا وقتیکه کسی که مزاحمش شده بود را نمیدید خودش رو نشون نمیداد . نسیم تند اما خوش آیندی میوزد آرام اما آماده همانجا می ایستم...

[Aisan]

دختری در فضای باز ظاهر می شود ،پشتش به من است ونمیتوانم چهره اش را ببینم
کمی دقت می کنم،اندام و موهایش مرا یاد پرس می اندازد
ریسک نمیکنم،همان جا می مانم تا متوجه نشود

[white knight]

داد میزنم:کیتی میدونم اینجایی.

[Aisan]

صدایش تپش قلبم را افزایش می دهد
خودش بود،پرس آنجا بود
اما باز مخفی می مانم

[white knight]

 انگار کیتارا قصد ندارد بیرون بیاید با لحن لجبازانه ای دادمیزنم:کیتییییی نکنه تا فردا میخوای منو اینجا نگه داری؟یا شایدم میخوای مثل قدیما بایم پیدات کنم هان؟
و با یاد آوری خاطرات گذشته ام خودم خنده ی بلندی کردم.

[Aisan]

من هم هم پایش می خندم،خنده ای تلخ...
به یاد کودکی های گم شده ام که با محبت این دختر پر شده بود
به یاد پاکی های گذشته ام که به خاطر این دختر بود
به یاد کلمه«زندگی»که با این دختر برایم معنا یافت
به یاد لغت«دوست»که با این دختر برایم دیده شد
اما همه چیز محو می شود و میسوزد،نمیدانم چرا با وجود آنکه خواستار ساعت ها آغوشش بودم اما نمی خواستم به هیچ وجه او را ببینم.نمی توانستم بروم پس همانجا به درخت تکیه زدم و نشستم...
کاش هیچ وقت ردیابی را از روی احساس یادش نداده بودم تا الان نتواند مرا بیابد!

[white knight]

خنده ام جایش را به غم ناگهانی داد چرا کیتارا اینظور شده بود؟وقتی کوچکتر بودیم همه چیز بهتر بود مادر وپدرم زنده بودند و کیتارا و بقیه دوستانم بودم اما در عرض یک هفته پدرو مادر و کیتارا را ازدست داده بودم و حالا کیتارا همراه دشمنان من هست راحت میتوانم احساسش کنم کنار درخت بید مجنونی رفتم حس میکنم کیتارا پشت آن نشسته اما پشت درخت نمیروم طرف دیگرش تکیه میزنم و مینشینم برگ های بید در رنگ غروب آفتاب سرخ شده و نسیم آن هارا تکان میدهد...