داستان یه روز دختر خیلی بدشانس!

[donya killer]

*قسمت آخر*
پوفی کشیدم و سمت خونه راه افتادم.بالاخره که چی؟! باید میرفتم خونه...
تو تموم راه مجبور شدم نگاه های متعجب و  زمزمه های زیر لبی شون رو تحمل کنم! اینا مشکلشون چیه؟! دوس داشتم آب بشم و برم تو زمین برای همین سرم رو تا خشتکم انداختم پایین  و تند تند سمت خونه قدم برداشتم.
وقتی رسیدم خونه  چراغ ها خاموش بود و درست اطرافم رو نمیدیدم.گمونم کسی خونه نبود.حسابی خسته بودم ولی حداقل خیالم راحت بود که امروز از اینی که هست گند تر نمیشه...
با این فکر لبخند کم جونی نشست رو لب هام  و در همین حال چراغ رو روشن کردم.به محض اینکه چراغ رو روشن کردم ماتم برد،یا حضرت آجیل شب عید! حدودا همه فک و فامیل با نیش تا بناگوش باز روبه روم بودند و اونا هم با تعجب منو نگاه میکردند.دست یکیشون کیک و دست یکی دیگه فشفشه بود.
 تازه یادم افتاد امروز روز تولدمه! ولی هیچ کودوم دست نمیزدند یا چیز دیگه ای،فقط با چشم هایی که در حد توپ فوتبال گشاد شده بودند لباس های منو نگاه می کردند.
آخه از من بدشانس تر هم داریم؟!
 *پایان*