داستان های کوتاه من

[white knight]

پرنده 

کودک کنار پنجره ی اتاقش نشسته بود و بازی بچه ها را در کوچه تماشا میکرد،برای چندین دقیقه خودش را تصور میکرد که کنار آن ها میدود و بازی میکند...
از دیدن دویدن هم سالانش به وجد آمده بود
برای یک لحظه همه چیز را فراموش کرد ، خواست بلند شود و در میان آن ها بدود،جیغ بکشد و بازی کند
اما پاهای سنگین و بی حسش همراهش نیامدند،سرش را پایین انداخت،نگاهش به پاهای نحیفش افتاد که روی صتدلی ویلچر به خواب فرو رفته بودند،دستش را به سر تراشیده اش مالید و به حماقت و فراموشی اش خندید.
از وقتی که به یاد داشت همینطور بود بخاطر بیماری نادر و عجیبش نه میتوانست راه برود نه نور را تحمل کند بخاطر همین به ندرت بیرون از اتاقش را میدید، موهایش هم بخاطر این بیماری از دست داده بود.
ویلچر را از کنار پنجره چرخاند و به گوشه ی اتاقش رفت، قفس بزرگی آنجا بود و پرنده ی سفید زیبایی داخل قفس نشسته بود.
کودک ویلچر را کنار قفس نگه داشت، دستش را داخل قفس برد وپرهای نرم پرنده را نوازش کرد;برای مدتی همانطور که به پرنده خیره شده بود فکر میکرد،بالاخره افکارش را به زبان آورد:"تو هم مثل منی!
تو هم مثل من زندانی شدی..."
دستش را داخل قفس برد و پرنده را میان دستانش گرفت،از قفس بیرون آوردش وروی پاهایش گذاشت نگاهی به به پاهای خودش و پال های بسته پرنده انداخت:"اما بالای تو سالمه..."
ویلچر را  با یک دست چرخاند و نزدیک پنجره برد"...پس نباید زندانی بشی"
دوتا دستش را بالا برد و پرنده را بیرون از پنجره رها کرد صدای بال زدن پرنده اتاقش را پر کرد وپرنده پر کشید و اوج گرفت انگار به سمت خورشید میرفت لبخند با دیدن پرواز پرنده روی لبان کودک نشست... .