نفسی به سوی مرگ ......

[starred hero]

نفسی به سوی مرگ

پسرک چه زود از دنیا خسته شده بود ..... با چشمانی نمناک بر کناره جویی نشست . جوی کثیف تر از آن بود که پسرک بتواند خود را در آن ببیند . از دیدن هم چه سود بود ؟

اشک ها رونده بود ... ناگهان گرمای دل انگیزی بر شانه هایش احساس کرد . گرمایی که سنگینی دست را به دوش میکشید . ناگهان نجوایی به گوشش خورد : (( زندگی بادی است ، گاهی به صلابت میرود و گاهی به خشم گردباد .... ))

پسرک پشت خود را نگاهی انداخت . کس نبود !!!!! بر گرمی دست ، نسیمی نشست . باد وزان شده بود . آسمان رنگ غروب داشت . پسرک درنگی کرد . در حال تبسمی بر لب داشت . گویی طلوع کرده بود ! نهر یاس بر گونه هایش خشکید ...... ناگهان فریادی برآورد : (( نسیمی بود بگذشت ))

فردای آن روز که به کنار رود رفت . رود زلال تر از اشک و کمیپاک تر از عشق بود . پسرک به تن سنگی ثانیه ها تکیه ای زد . از عبور دیقه و ساعت دگر باک نداشت . نفسی باز دمید . از تن خسته اوقات کثیفی ربود . نفسی از نوع عبور و از جنس دگر گونی ! نفسی بر کوه زمان و بر قله آن .............