[داستان] آدمانتِم

[dot.]

آقای رئیس جمهور با سختی از بین انبوه خبرنگاران و عکاسان و در این مورد خاص، سنگ‌شناسان و جواهر فروشان رد شد و سوار ماشین دراز و سیاه رنگش شد که ماشین‌بازها صدایش می‌کردند "لیموزین".

-جناب رئیس‌جمهور! این الماس از کجا وارد کشور شده؟!

-چقدر ارزش داره؟!

-چطور مبادله شده؟!

-وزن و اندازش چقدره؟!

صدای چلیک چلیک آن دوربین‌های بزرگ کر کننده بود، نور فلش‌هایشان چشم را کور می‌کرد.

آقای رئیس‌جمهور گردن کشید تا مردم بتوانند چهره‌اش را از پنجره‌‌ی دودی نیمه‌بازش ببینند و بفهمند که دارد لبخند پدرانه‌ای تحویلشان می‌دهد و عینکش را روی بینی‌اش جابه‌جا می‌کند:"فقط می‌خوام بدونید که اوضاع همگیمون بهتر می‌شه، عزیزانم."

و "لیموزین"اش هنگامی که هنوز داشت به خبرنگاران لبخند پدرانه می‌زد، با سرعت به پیش رفت.

****

مرد روزنامه‌ی تایمز را روی میز پرتاب کرد:"دست اوناست."

صدای زنانه‌ای گفت:"واقعا؟"

خانم "آرمسترانگ" از جا بلند شد، با کفش‌های پاشنه بلندش چند قدم بلند در دفتر برداشت، با پیراهن سرخ زیبا و خز سیاهش خودنمایی کرد.

روزنامه را از روی میزکار مرد خپل روبه‌رویش برداشت:"خیلی خوشگله..." قبل از اینکه صحبتش را ادامه دهد پکی به پیپش زد، دودش بویی مرکب از تنباکو و اسطوخودوس داشت:"می‌خوامش. قیمتشم مهم نیست." نگاهی به ساعت ظریف و جواهرنشان توی دستش کرد:"اگه خبری ازش پیدا کردی، دوست دارم بشنوم".

روزنامه را سر جایش پرتاب کرد و از در بیرون رفت.

با خروجش انگار هوای اتاق خالی شد.

بعد از بسته شدن در، در اتاق سکوت ماند و بوی دود، بوی عطر.