بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت- 
فصل نهم - دنیای خون
بخش چهارم

دیگه وقت جدایی بود . گفتم :
- مواظب خودت باش .
- توهم همین طور . فقط ... یه روزی بهم سر بزن .
- قول نمیدم تا چشم به راه نمونی . ولی شاید بیام .
وقتش بود از قدرتم استفاده کنم . چشمامو بستم و امواج ذهنی فرستادم . چند ثانیه بعد ، سر و کله چهار تا خفاش پیدا شد . خفاش ها بالای سرمون پرواز کردن ، بعد پایی اومدن و به لباسای من آویزون شدن . شاهین گفت :
- کارتو خوب بلدیا !
به خفاشا گفتم :
- برادرمو ببرید خونه .
خفاشا پرواز کردن . به شاهین گفتم :
- دنبالشون برو . 
- پس ... این آخرشه ؟
- آره . ولی من بهت نمیگم خداحافظ . بلکه میگم ... به امید دیدار .
شاهین دنبال خفاشا رفت . هنوز خیلی دور نشده بود که گفت :
- بهم زنگ بزن !
خندیدمو گفتم :
- خول نشو !
- جدی گفتم !
- خیله خب ، دیوونه !
هردومون با خنده رومونو برگردوندیم ، و بعد زدیم زیر گریه . غمگین ترین گریه ای که تاحالا کرده بودیم . گریه جدایی دو عزیز .
جنازه دوستان بخت برگشته مونو رها کردم تا طبیعت خودش ترتیبشونو بده . دلم براشون میسوخت . اما عذاب وجدانم شدید نبود . چون از لحظه ای که داشتم میکشتمشون ، هیچی یادم نمیاد .  
به قلعه برگشتم .حالا متعلق به من بود . وارد شدم و کتاب سرنوشت ارمیارو پیدا کردم . وقتی بازش کردم ، کتاب سفید بود و تمام نوشته ها ناپدید شده بودن . به صفحه اول نگاه کردم . به طرز اسرارآمیزی ، چیزی داشت روی آن نوشته میشد . مثل این بود که قلمی جادویی داشت چیزی توی کتاب مینوشت :
- سلام اریسا . به دنیای خون خوش اومدی .
- خیلی ممنون . خب حالا باید چیکار کنم ؟
- تشنه ای ...مگه نه ؟
- متاسفانه باید بگم .... خیلی زیاد !

...
...
...

﴿پایان﴾