بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت- 
فصل ششم - هیولای غمگین 
بخش پنجم 

نفس عمیقی کشیدم و با خودم گفتم:« چیزی نیست...هل نکن دختر ، اون کاریت نداره.» ارمیا که گویا افکار منو شنیده بود ، گفت:
- از کجا انقد مطمئنی ؟
- اگه می خواستی منو بکشی ، زودتر از اینا اینکارو میکردی.
- -اوم ، شاید. و یه سوال دیگه ، چرا حموم نرفتی؟!
جا خوردم:
- آممم...خب...
- عجله کن ! همین الان برو حموم . سهراب بهت نگفت که من از کثیفی متنفرم ؟!
- تو از کجا فهمیدی سهراب اینجا بوده ؟
- اوه عزیزم...من از همه چی خبر دارم !
ارمیا با لبخند چشمک زد. با تردید نگاش کردم. میشه بهش اعتماد کرد؟ البته که نه ، حتی یه درصد.
 به لبخندش نگاه کردم. لبخندش...یه مشکلی داشت. واقعی نبود. کوچک و مصنوعی بود. پر از حرف بود ، پر از غم و اندوه. اعتراف میکنم غمگین ترین لبخندی بود که تاحالا تو عمرم دیده بودم.
دیگه معطل نکردم و به حموم رفتم. ساخت و ساز حمام هم قدیمی بود. درست به شیوه عهد دقیانوس ساخته شده بود ! دوش و شیر آب نداشت. تنها چیزی که اونجا بود ، یه بشکه آب و یه سطل بود. خوشبختانه یه صابون هم توی حموم بود ! 
حمامم یک ساعت طول کشید ، آخه من تا حالا با این امکانات کم حموم نکرده بودم ، چون زندگی اشرافی داشتم.
وقتی کارم تموم شد ، درو باز کردم و حوله رو از روی دستگیره ش برداشتم و دور خودم پیچیدم و اومدم بیرون. دراکولا مقابل پنجره وایساده بود و بیرونو نگاه می کرد. سمت میز رفتم و لباسارو برداشتم و پوشیدم. شامل یه شلوار مشکی و یه پیرهن بلند سفید میشد. دراکولا برگشت و گفت:
- خوشت اومد ؟
- اینا رو از کجا آوردی ؟
- قرض گرفتم.
- منظورت اینه که دزدیدی ؟
- اسمشو هرچی دلت می‌خواد بذار.
سمت آینه رفتم و خودمو برانداز کردم :
- به هر حال ، چیز خوبی دزدیدی.

ادامه دارد....