بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت- 
فصل ششم - هیولای غمگین 
بخش دوم 

گیج شده بودم. مطمئن بودم که اون خود پگاه بود . لباساش پاره بود. رنگ تو صورتش باقی نمونده بود. اونقدر خون از دست داده بود که امکان نداشت زنده باشه ! ولی... اون سرپا وایساده بود و زمینو میکند. چطور ممکنه؟پگاه که مرده بود!
یه لحظه منو یاد زامبی ها انداخت . مرده های متحرک. آدمایی که میمردن و دوباره زنده میشدن.
از پشت سرم ، صدای باوقار و آشنای یک زن رو شنیدم :
- صحنه غم انگیزیه ، مگه نه ؟ مرده ای که داره قبر خودشو با دستای خودش می کنه.
دراکولا اومد و کنارم وایساد و مثل من پگاهو تماشا کرد. آه بلندی کشید و گفت:
- اینجوری بهتره . اگه توی غار میموند ، بوی بدی میگرفت.
- اون چطور زنده شده؟
- زنده نشده. 
- پس چجوری داره حرکت می کنه؟
- مرده که حرکت نمیکنه نادون ! من دارم حرکتش میدم ! مثل یه عروسک خیمه شب بازی. تا حالا عروسک خیمه شب بازی دیدی ؟ حرکت دادنش خیلی آسونه . چنتا نخ بهش وصله که اگه تکونشون بدی ، عروسک هم تکون میخوره.
- ولی به پگاه هیچ نخی وصل نیست.
- چرا وصله. ولی خب تو نمی تونی ببینیشون.
- تو می بینیشون؟
- البته. اونا بنفش رنگن و نور میدن. زیباست.
- میشه برم پیشش؟
- آره. اون کاملا بی آزاره.
آهسته گام برداشتم و به پگاه رسیدم. اون با حرکات خشن و نا متعادل ، به زمین چنگ میزد و خاک هارو عقب میریخت. بوی وحشتناکی میداد... بوی جسد .
دستمو سمتش بردم و روی شانه اش گذاشتم. ناگهان دست از کندن برداشت و به من نگاه کرد. سیاهی چشم نداشت. لباش خشک و ارغوانی شده بود . به سختی روی پاهاش وایساده بود و دستاش دو طرف بدنش آویزون بود. گویا منو نمی دید ، چون مدام سرشو به این ور و اون ور تکون میداد. احساس گناه کردم. گفتم:
- پگاه ؟ صدامو میشنوی ؟
صدای زشت و خرخر مانندی از گلوش بیرون اومد. دراکولا اومد کنارم و گفت:
- راحتش بذار. باید هرچی زودتر کارشو تموم کنه.
پگاه دوباره مشغول کندن زمین شد. با عذاب وجدان وایسادم و تماشایش کردم. ثانیه ها کند میگذشتند. به کندی حلزون.

ادامه داد...