بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت-
فصل پنجم - دروغگو
بخش سوم

دراکولا هر لحظه به گلوی پگاه نزدیک تر میشد. مغزم کار نمیکرد. چیکار باید میکردم ؟؟
فریاد زدم:
-نه ! دست نگهدار !
دراکولا به من نگاه کرد و لبخند ترسناکی زد. با گریه گفتم:
- خواهش میکنم.... بهش رحم کن...
-چرا باید اینکارو بکنم؟
-چون... اون دوست منه...
- اوممم یه دلیل منطقی تر بیار...
- اون خیلی جوونه!
دراکولا قهقهه زد و در یک چشم به هم زدن ، پرید و گلوی پگاهو به دندون گرفت. خون پگاه به منم پاشید. حالم بهم خورد و روی زمین افتادم. چشمامو بستم و گوشهامو گرفتم تا صدای جیغ های هولناک پگاهو نشنوم. لحظاتی بعد ، جیغ ها متوقف میشوند و فقط صدای نفس نفس زدن من باقی میماند. چشمامو باز کردم. پگاه... خون تمام لباسشو فرا گرفته بود و گردنش شکسته بود. و دراکولا رفته بود.
چهار دست و پا پیش پگاه رفتم و سرشو بلند کردم. دستمو روی گونه ش کشیدم... و ناگهان بلند بلند زدم زیر گریه و به دنیا دشنام دادم. این منصفانه نیست!! نه نیست!
دست لرزونمو روی چشمای پگاه کشیدم و اونا رو بستم. گفتم:
-من ..من متاسفم... منو ببخش...
بلند شدم و از غار بیرون دویدم. اما پاهام میلرزیدن. روی علفا افتادم و با تمام وجودم جیغ کشیدم تا از حال رفتم و روی چمنا افتادم.

ادامه دارد...