بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت-
فصل دوم -شبح
بخش چهارم

نگاهی به اتاق نشیمن می اندازم.شایان روی مبل ولو شده و با یه لبخند پهن به من نگاه میکند. سمتش میرم و خودمو روی یه مبل یه نفره پرت میکنم و با قیافه پنچر میگم:
-از بچگی همین جوری بود. حرف گوش نکن و پرو!
-توهم از بچگی همین جوری بودی.حساس و غرغرو!
شایان به خودش کش و قوسی میدهد و میگوید:
-از من به تو نصیحت. وقتی قراره یک ماه تموم با دوتا از شلخته ترین پسرای دنیا زیر یه سقف زندگی کنی ، باید وسواس بازیو کنار بذاری.
-آره ، فقط نمیدونم چرا برادرای من باید شلخته ترین باشن! چی میشد اگه شما دوتاهم مثل بچه های مردم تمیز و مرتب بودین؟ جوراباتونو میشستین ، لباساتونو پرت نمیکردین ، مثل بچه دوساله ها غذا نمیخوردین ، پوست تخمه هاتونو تو خونه نمی ریختین ، آشغالاتونو توی سطل میریختین ، وسایلارو نمیشکوندین ، بالشارو پاره نمیکردین...
-خب خب خب! یه دیقه استوپ کن یه نفسی بگیر ، خفه شدی!
-نه بذار بقیه شم بگم...
همون موقع شاهین اومد و درحالیکه دستاشو با لباسش خشک میکرد گفت:
-بازی چی شده دارین دعوا میکنین؟
سریع گفتم:
-دعوا نیست که...میگم ، شما گرسنه تون نیست؟
شاهین خندید و گفت:
-مثل خرسی که از خواب زمستونی بیدار شده!
-پس من میرم یه چیزی درست کنم بخوریم.
به آشپزخونه برگشتم تا کیک و قهوه درست کنم.

ادامه دارد...