بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت-
فصل اول-پازل 
بخش هشتم 

حسام فریاد میزند:
-سرِ جواد!
و بلند بلند گریه می کند.جناب سروان از جایش بلند میشود و به خبرنگاری که توی اتاق بود نگاه میکند. احتمالا خبرنگاره فکر میکرد اشتباه شنیده چون چشمانش حسابی گرد شده بود! جناب سروان سمت آب سرد کن میرود و یک لیوان آب پر میکند. روبه روی حسام ، روی پنجه های پایش مینشیند و او را مجبور به خوردن آب میکند:
-حسام.خواهش میکنم آروم باش.انقد داد و فریاد نکن.
حسام به سختی آب را میخورد.هنوز نفس نفس می زند.جناب سروان به سختی حسام را آرام میکند .  به او می گوید:
-اگه احساس می کنی نمیتونی ادامه بدی ، میتونیم بذاریمش برای یه روز دیگه.
-نه...
حسام با لحنی بی احساس و خسته ادامه میدهد:
-عکس العملم بعد از دیدن...سری که توی یخچال بود ، واقعا وحشتناک بود.فقط فریاد می کشیدم و از یخچال دور میشدم. سر جواد... انگار که به من زل زده بود.از آشپزخونه بیرون اومدم و جوادو صدا کردم.گفتم اگه این یه شوخیه زودتر تمومش منه.ولی انگار این یه شوخی نبود. اتاقارو میگشتمو همه رو صدا میزدم.هر چهار تاشونو! تا شاید معجزه بشه و یکیشون جواب بده.حقیقتو میدونستم.میدونستم که هیچ کدومشون خونه نیستن و جواد هم...مرده.ولی نمی خواستم قبولش کنم.در آخرین اتاقو که باز کردم...دیدمش....اون گوشه اتاق وایسادم بود و کلاه شنل سیاهشو تا زیر چونه ش پایین کشیده بود. و ....دست قطع شده جواد تو دستش بود.وحشت کرده بودم. تا اینکه... سرشو کم کم بالا آورد و من تونستم دهنشو ببینم.اون داشت لبخند میزد... یه لبخند مرموز.انگار که سعی داشت بدبختیامو به رخم بکشه.ولی فقط این نبود...دندونای اون...عادی نبودن.دندونای نیشش ، بیش از حد بلند و تیز بودن.اونقدر بلند که از دهنش بیرون زده بودن...و از اونا خون میچکید...درست مثل....یه خون آشام.

ادامه دارد...