بازی سرنوشت

[Sherlock Holmes]

-بازی سرنوشت- 
فصل اول-پازل 
بخش هفتم

...هنوز یک ساعت نگذشته بود که هوا یه خورده مه آلود شد.جواد گفت که بهتره برگردیم. منم موافقت کردم و باهم به کلبه برگشتیم. یه ربع منتظر اون سه تای دیگه موندیم ولی ازشون خبری نشد. جواد نگران شده بود و مدام باهاشون تماس می‌گرفت ، ولی آنتن نمیداد.سعی کردم آرومش کنم.گفتم که حتما تا نیم ساعت دیگه مه میره و اونا راهو پیدا میکنن.با این حرفا ، یکم از نگرانیش کم شد.
من یه فانوس روشن کردم و از خونه بیرون اومدم.مه اونقدر زیاد بود که حتی جلوی پاهامو به سختی می دیدم.فانوسو به یکی از درختای نزدیک کلبه آویزون کردم تا بچه ها نورو ببینن و خونه رو پیدا کنن. چند بار هم بلند صداشون کردم اما جوابی نیومد. یه چند دقیقه ای همونجا وایسادم ، بعد بیخیال شدمو اومدم توی خونه. رفتم توی آشپزخونه و در بخچالو باز کردم تا یه لیوان آب بخورم.اما... اما توی یخچال...
حسام با مرور این خاطرات ، به نفس نفس می افتد و شدیدا گریه میکند. جناب سروان بازو های حسام را میگیرد و میگوید:
-حسام آروم باش.توی یخچال چی بود؟حسام؟حسام حرف بزن!
حسام فریاد میزند:
-سرِ جواد !

ادامه دارد...