دختری با بالهای نقره ای

[sheyda~]

((قسمت دوم ))

نارلین بر فراز اسمانها پرواز میکرد اوج می گرفت و تا بالاترین اسمانها پرواز میکرد . تنها یکجا بود که نارلین هیچوقت ندیده بود ،قلعه ی

شیاطین. همیشه نیرویی بود که نارلین رو به سمت ‍آنجا جذب میکرد انگار نارلین قلعه ی شیاطین را می شناخت.اسمان کم کم

رنگ شب را به خودش می گرفت وقتش بود که نارلین پیش یوکیجی برگردد.نارلین و یوکیجی زیاد با هم حرف نمیزدند همیشه از هم

فاصله می گرفتند شاید دلیلش این بود که نارلین بالهایی سیاه داشت ،داشتن بالهایی سیاه در قلمروی فرشته ها نشانه ی

بدشانسی بود شایدم به خاطر شباهت نارلین به یوکی بود که یوکیجی رو ناراحت می کرد. نارلین هیچوقت نمیتونست یوکیجی رو

مادر صدا کند ، هیچوقت هم اجازه نداشت سوالی در مورد پدرش بپرسد .تنها یادگار نارلین از پدرش گردنبندی نقره ای بود که یوکیجی

به او هدیه داده بود .زندگی با یوکیجی برای نارلین دیگه قابل تحمل نبود. نارلین همیشه کنجکاو و ماجراجو بود ،پس تصمیم گرفت

یوکیجی را رها کند و به قلعه ی شیاطین برود تا شاید جوابی برای سوالهایش پیدا کند. بالهایش را باز کرد و مخفیانه از قلمرو فرشته

ها خارج شد ،به سمت قلمرو شیاطین پرواز کرد و پرواز کرد ،هیچ ترسی نداشت و احساس می کرد صدایی او را به سمت قلمرو ی

شیاطین صدا می زد ،صدایی شبیه صدای یک پدر.

هر روز خبر های بسیار بدی از فرشته ها به یوکی می رسید یوکی بسیار عصبانی بود ، احساسات یوکی داشت کاملا از بین می

رفت ،یوکی این را نمیخواست. هر شب یوکی مخفیانه به سمت درخت بارانی پرواز میکرد ،درخت بارانی درختی در وسط اسمانها

بود ،درختی با برگ هایی بی رنگ شبیه قطرات باران .هیچکس توانایی پرواز تا انجا را نداشت در گذشته فقط پادشاهان میتوانستند

تا انجا پرواز کنند.یوکی سکوت انجا را خیلی دوست داشت هر شب زیر سایه ی درخت می نشست و به گذشته ها فکر می کرد.

یوکی نمیخواست احساساتش را از دست بدهد اما سیاهی و تباهی تمام وجودش را فرا گرفته بود پس تصمیم گرفت قلبش را به

درخت بارانی بدهد تا دیگر احساسی برای از دست دادن نداشته باشد.....((ادامه دارد))