بازگشت آلمان

[Schneider]

ممنون از همه دوستانی که به من روحیه دادین.شرمنده داستانایی که من مینویسم یه ذره طولانین اما مطمئن باشین هر چی جلوتر بریم جذابیتش بیشتر میشه واینکه برای نوشتن این داستان مجبورم یه سری اسم از خودم توش بزارم «البته سعی کردم اسمها اصالتا آلمانی باشن» امیدوارم خوشتون بیاد

حالا دیگه همه اعضای تیم دور آمبولانس جمع شده بودن و سر وصدای زیادی راه انداخته بودن مربی در حالی که انگشت سبابه اش رو میگزید به ساعتش خیره مونده بود. ساعت 11:45 دقیقه شب بود یعنی 3:45 دقیقه از پایان بازی گذشته بود و اون داشت به این مسئله فکر میکرد که چطور خبر این اتفاق دردناک رو به والدین اشنایدر بده.با خودش فکر کرد که بهتره اول پدر اشنایدر با خبر بشه چون ممکنه مادرش نتونه خودشو کنترل کنه و اتفاقی براش بیفته بعد با خودش فکر کرد که اصلا به هیچکس چیزی نگه و بزاره تا خودشون متوجه بشن.مربی تو این فکرا بود که صدای زنگ موبایلش افکارش رو از هم گسست.میخواست بدون نگاه کردن به اسم تماس گیرنده گوشی رو قطع کنه اما ناخوداگاه چشماش به اسمی که روی صفحه نوشته شده بود خیره شدن اسم پدر اشنایدر روی صفحه گوشی حک شده بود.دلش میخواست جواب بده اما فکر شنیدن صدای دوست قدیمیش، پدر اشنایدر تو اون وضعیت باعث شد تا گوشیرو خاموش کنه. وقتی مربی به خودش اومد چند دقیقه ای بود که آمبولانس راه افتاده بود و سوسوی نور قرمز چشمک زن اش در انتهای جاده داشت محو میشد.چند نفر از اعضای تیم جلو اومدن و از مربی خواستن که برای دیدن اشنایدر به بیمارستان برن اما مربی با خواسته اونها مخالفت کرد و گفت «میدونم چه احساسی دارید اما رفتن ما به بیمارستان هیچ چیزو بهتر نمیکنه، تا چند دقیقه دیگه اتوبوس کمکی میرسه و شما رو به خوابگاه میبره.فردا خودم موضوعو پیگیری میکنم.»
اتوبوس رسید و مربی و اعضای تیم مثل آدمکهای بی جان واردش شدند.و طی مسافتی که تا خوابگاه بود از هیچکس صدایی نیومد تنها صدا یی که شنیده میشد صدای غرش موتور اتوبوس بود مسیر از همیشه طولانیتر شده بود انگار کره زمین نمیخواست که اونا به خوابگاه برسن.اما با وجود طولانی بودن راه تیم بالاخره به خوابگاه رسید.مربی اول از همه پیاده شد و بچه ها هم بعدش پیاده شدن.
«اسکار بالاخره اومدی؟!» صدا صدای پدر اشنایدر بود که روزنامه ای تو دست چپش بود و دستش راستش رو به سمت مربی دراز کرده بود و با چشمهای سبزش به اون خیره شده بود.مربی با تردید در حالی که دستش میلرزید دست پدر اشنایدر رو گرفت و گفت «سلام ریچارد اینجا چکار داری؟»
پدر اشنایدر جواب داد «مثل اینکه یادت رفته اومدم دنبال کارل آخه هر چی بهش اصرار کردم حاضر به اومدن با من نشد و اومدم اینجا دنبالش البته به تلفنت هم زنگ زدم اما نمیدونم چرا جواب نمیداد میدونی من و مادرش امروز با هم آشتی کردیم اما کارل هنوز اینو نمیدونه میخوام امشب بیارمش پیش خودمون هتل تا با هم جشن بگیریم.خودت بهتر خبر داری چند سالیه که منو ماریا از هم جدا شدیم و تو این چند سال به اون خیلی سخت گذشت، همیشه دوست داشت منو مادرش دوباره با هم باشیم...» پدر اشنایدر داشت این حرفها رو به آهستگی به مربی میگفت که کاتز با چهره ای غمگین نزدیک شد و به او گفت «متاسفم آقای اشنایدر!!!امیدوارم حال پسرتون زودتر خوب بشه.»
این حرف کاتز حواس پدر اشنایدر رو معطوف به خودش کرد. «چرا؟کارل که چیزیش نیس!!!» مربی هم با دستپاچگی گفت «م منظورش باخت امشب تیمه.راستی چرا شماها هنوز بیرون وایسادین برید داخل استراحت کنید تا برای تمرین فردا آماده باشید.ببخشید ریچارد اما اشنایدر الان نمیتونه باهات بیاد...»
پدر اشنایدر «چرا؟»
با این سوال ریچارد، مربی به فکر فرو رفت آیا واقعا بهتر بود که اون حقیقتو ندونه یا اینکه راستشو رو به دوست قدیمیش بگه؟ تصمیم سختی بود اما اسکار ترجیح داد راستش رو بگه. «ریچارد من و تو خیلی وقته که با هم دوستیم و همیشه تو دوستیمون صداقت برامون خیلی مهم بوده میخوام یه حقیقتی رو راجع به پسرت بگم اون ... اون امروز بر اثر تصادف رفت به کما و الان تو بیمارستان بالای جاده خوابگاه بستریه...» ریچارد با التماس گفت «داری شوخی میکنی اسکار مطمئنا داری شوخی میکنی!!!»
اسکار سرش رو پایین انداخت و باصدای گرفته گفت «چقدر دوست داشتم که این اتفاق یه شوخی باشه اما...»
ریچارد:«کجاست بیمارستان کجاست؟»
اسکار :«نمیدونم.دکتری که بالای سرش بود گفت بالای همین جاده است.»
ریچارد بعد از شنیدن این حرف سوار ماشیننش شد تا به بیمارستان بره اما اسکار جلو ماشین ایستاد و گفت: «نمیزارم با این حال رانندگی کنی.»
ریچارد: «خواهش میکنم از جلو ماشین برو کنار.»
اسکار: «پس حداقل بزار من رانندگی کنم.»
ریچارد: «باشه فقط هر چه سریعتر منو به اون بیمارستان برسون.»
اونها با سرعت به سمت بیمارستان رفتن در راه ریچارد با خودش صحبت میکرد «تقصیر من بود.نباید اجازه میدادم بره.نمیدونم الان چه حالی داره.»
بعد از چیزی حدود 20 دقیقه به بیمارستان رسیدن سراغ اشنایدر رو از دکتر بخش گرفتن دکتر هم با گرفتن مشخصات اونها اجازه ملاقات بهشون داد اما از پشت شیشه.ریچارد چند دقیقه ای به پیکر بی حرکت پسرش نگاه کرد.اشک تو چشماش حلقه زد اما چیزی نمیگفت.دکتر اشنایدر اومد پیش اونها وپرسید کدوم یکی از شما پدرش هستین؟ ریچارد اومد جلو وگفت منم.
دکتر گفت «واقعا دلم میخواد بهتون کمک کنم اما ما هر کاری که میتونستیم کردیم احتمال برگشتن پسر شما 10درصده البته اگه تا فردا به هوش بیاد اگرنه...»
ریچارد: «اگر نه چی؟میمیره؟ نه جناب پسر من خیلی قویتر از این حرفاس..» دکتر با صدایی ملایم گفت «من شما رو درک میکنم اما بر طبق قوانین بیمارستان اگه پسرتون تا فردا به هوش نیاد و تشخیص داده بشه که اون دیگه برنمیگرده ما باید دستگاهها رو ازش قطع کنیم مگر اینکه شما هزینش رو پرداخت کنید»
ریچارد:چقدر میشه؟دکتر:تقریبا 10000 دلار برای هر ماه.
ریچارد:اشکالی نداره هر قدر باشه پرداخت میکنم. در همین حین اسکار اونها رو صدازد «نگاه کنین پاهاش دارن تکون میخورن!!!» دکتر گفت: «این طبیعیه بیمار شما فوتبالیسته و این میتونه اثر حافظه سلولی پاهای اون باشه.»
فردای اون شب رسید و روزنامه ها تیترهای مشابهی راجع به اتفاق دیروز زده بودن.البته شبکه های تلویزیونی هم کم از روزنامه نداشتن و مرتبا این خبر رو تکرار میکردن.آقای کاتاگری اولین کس در اردوی تیم بود که این خبر رو شنید.اون فورا هرچه روزنامه بود از جلو چشم جمع کرد و کابل تلویزیونهای خوابگاه رو هم کند تا به بچه ها خبری در این باره نرسه.خب همه بقیه ماجرا رو میدونین ژاپن 3 بر 2 برزیل رو با برگردون سوباسا در لحظات آخر شکست داد و قهرمان شد.اما بعد از مسابقه کاتاگری ماجرا رو به بازیکنهای ژاپن گفت و شیرینی بردن جام برای اونها تلخ شد. بعد از اون سوباسا، واکی و کاکرو به ملاقات اشنایدر رفتن و با پدر و مادر اون ابراز همدردی کردن.
سوبا: «آقای اشنایدر پسر شما یکی از سرسختترین رقبای منه و فکر میکنم تا حد زیادی میشناسمش.من فکر جدیدی برای بهتر شدنش دارم که احتمال میدم نتیجه بده...»

پایان قسمت دوم