گمشده

[*Cloud*]

#قسمت_چهارم


«لئو»

کار اون پلیس ها خیلی احمقانه بود!
هنوز هم داشتیم میخندیدیم!...
انگار نوشته ای که مایکی کنار خیابون گذاشته بود، بدجور عصبانیشون کرده بود!!

لئو: نمیدونم از کجا متوجه ما شده بودن، ما باید مخفی می‌موندیم
راف: ولی خیلی خوب حالشونو گرفتیم!!
دانی: اونا مارو چی فرض کردن؟!!
مایکی: اوووو... شاید یه پیتزای بدون پنیر!
همه خندیدیم! مطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمه

اپریل و کیسی اون پایین بودن، به حرفاشون گوش می‌دادن تا متوجه نقشهٔ دقیق پلیس ها بشن


«راف»

راف: اوه اوه بچه ها اون پایین دعواست

به دختر و پسری که باهم دعوا میکردن نگاه کردیم صداشون خیلی بلند بود و یه دختر عینکی هم سعی داشت جداشون کنه اما خب... بی نتیجه بود

مایکی: اوووو، لباس اون دختره که داره داد می‌زنه خیلی باحاله
راف: آخخخ، چی می‌شد یکم کتک کاری شه؟!!

کیسی و اپریل زیاد نزدیکشون نبودن اما به دقت گوش میدادن
دعوا که تموم شد، پسره سوار ماشینش شد و رفت، اون دو تا دخترم به کوچه کناری ساختمون اومدن

میا: نباید اینقدر تند پیش میرفتی الی
(انگار همین یه جمله کافی بود تا دوستش رو عصبانی‌تر کنه)

الی: برای چی نباید میگفتم؟ از اول هم مخالف این کار بودم اونا اصلا فکر نمیکنن میا، رفتارشون به‌ هیچ‌ وجه عاقلانه نیس، اوایل که علیه جهش یافته ها بودن همه‌اش به اد می‌گفتم که اونا تقصیری ندارن و نباید از بین برن، حالا هم که این کارو کردن به هر حال هر چی که باشه اونا شهر رو و یا شاید دنیا رو نجات دادن پس بهتر بود محترمانه بهشون میگفتن مطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمه
باز بیشــا...

مایکی: با این حرفش خیلی موافقم!!
راف: هییییییییس

الی: .....، همون فضاییه از اینا عاقل‌تره، اصلا مگه بهش اعتماد کامل ندادن؟! این اصلا شوخی نیست، ۲۵۱ نفر گم شدن و....... عموی من هم یکیش

مثل این‌که خیلی ناراحت شده (بغض کرده بود) و بعد هم سریع سوار اتوبوس شد و رفت

مایکی: راست میگفت باید با چند تا قهرمان بزرگ درست رفتار میکردن
راف: اههههه مایکی، نذاشتی بفهمیم به کدوم فضایی اعتماد کامل دادن، اینطوری کارمون آسووون تر مییییشد..!
لئو: اون گفت ۲۵۱ نفر گم شدن؟
دانی: خب شاید هدف پلیس ها اونجوری که فکر میکردیم نبوده...
راف: اووووووف... یکی به من بگه تو این شهر لعنتی چه خبره!


«چند روز بعد»
«الیزابت»

برای آخرین بار به دانشکده نگاه کردم. از همه ی کلاس ها و کارگاه ها عکس انداخته بودم تا به‌عنوان یادگاری داشته باشم. چند نفر از بچه های موسیقی و هنر گمشده بودن. به خاطر همین فعلا دانشگاه ها و مدرسه ها تعطیل شده بودن

رئیس کل پلیس نیویورک هم گمشده بود. از اینکه از گمشدنش احساس خوشحالی میکردم عذاب وجدان داشتم ولی خب همه این دستور های مزخرف از طرف اون بود
اون حتی نذاشته‌بود که مردم بفهمن تو این شهر داره چی میگذره!

بچه هایی که گمشده بودن رو میشناختم همشون آدمای فوق العاده با استعدادی بودن، تو خیابون راه افتادم و از درخت هلوی کنار ایستگاه هم عکس گرفتم، من و میا کلی خاطره اونجا داریم مطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمه

بعد از دعوایی که با اد داشتم دیگه باهاش صحبت نکردم این بدترین و شدیدترین دعوام تو کل عمرم بود، هرچند که دلم نمی‌خواست دوستیمون بهم بخوره، ولی این‌دفعه من کوتاه نمیام، همیشه من کوتاه میومدم حتی این چند روز اخیر، ولی این‌دفعه واقعا نمیشه...

از دور میا و مادرش رو دیدم که با اد صحبت میکردن، چند روزی بود که با اونم حرف نزده بودم، فکر کنم بحثشون راجع به رئیس جدید بود... شنیده بودم جوونه و خیلی هم منطقی تره

سعی کردم که من رو نبینن، مادر میا، هلن، شالگردن مشکی انداخته بود تازگی ها مردم برای همدردی با خانوادهٔ گمشده‌ها شالگردن سیاه می انداختن، اگه هلن معلم نمی‌شد، حتما تو زمینهٔ حقوق بشر یه کاره‌ای می‌شد، اصلا اگه میتونست پلیس بشه، حتما تا الان مشکل گمشده ها حل شده بود...

سوار اتوبوس شدم یاد عمو افتادم اون چند بار هلن رو دیده بود. عمو هم معلم بود و البته باستان شناس اما به‌شدت عاشق ماجرا جویی و سفر بود، عاشق کوه و جنگل بود اما پدر و مادرش بهش این اجازه رو نداده بودن عمو هم باستان شناسی خوند تا حداقل به گذشته سفر کنه

خونه قبلی پدرم رو جوری بازسازی کرد که انگار یه قصره!! اونجا پر از گل و گیاه بود؛ کلا سه طبقه داشت، طبقه اول یک کتابخونهٔ بزرگ داشت، طبقهٔ دوم یه گلخونهٔ کوچیک و طبقه سوم هم به خواست من هنری چیده شده بود

پیانو، ویولون، تابلو های نقاشی، دوربین و چراغ های عکاسی! و البته یه کتابخونهٔ کوچیک و باصفا پر از کتاب های شعر و هنر مطالب مخصوص انیمه، مانگا، کارتون و کمیک مخصوص پارک انیمه
همه چیز اون خونه کامل بود فقط باید وسایل رو می‌بردیم توش که...... عمو هم گم شد...

....................