من دیوانه نیستم!

[Бѳнёѫїап]

قسمت پنج-دو

ن_آآآآآآآآ
ک_خب نیک از خانوادت خوشت اومد؟
ن_خانواده؟
ال_کاملا معلومه...

                وسط جمعیت ایستاده بودند.همه سر ها به طرف نیک چرخیده بود.بعضی از پایین،بعضی بالا و بعضی دماغ به دماغ او.هیچ حرکتی دیده نمی شد.به جز پریدن پلک بعضی مارمولک نماها یا ریختن اکلیل از زیر گردن و دستهای بعضی دیگر یا چرخیدن یک موجود بالدار کوچولو دور سر قد بلندتر ها.
نیک فکر می کرد بزرگترین موجودی که دیده کلینت باشد،اما در برابر دسته ای از این افراد به اصطلاح(خانواده)کلینت کودک ده ساله ای مینمود مظلوم و زشت!

ن_چی بگم آخه...
ک_کم کم عادت می کنی...ببین چقدر دوستت دارند!
ن_اینا؟منو؟
ال_هه مثلا این ابراز علاقشونه که مثه بزمجه به آدم خیره شن!

             از لفظ الیزا و گفتن کلمه "آدم"کاملا مشخص بدو که او هم مانند نیک هیچ اشنایی ویا حتی علاقه ای به آنها نداشت.وقتی نیک دوباره رویش را به طرف الیزا چرخاند،او نبود.
کلینت نیک را به انتهای سالن برد.همه کنار می رفتند ولی هنوز به او نگاه می کردند.وقتی کلینت با ضربه ای به پشتش توجه او را به روبه رویش جلب کرد،نیک در جا خشکیده شد.
همه تعظیم کاملی کردند به جز نیک،در واقعا نیک بهت زده به دختر زیبایی که روبه رویش بر تخت طلایی نشسته بود،نگاه می کرد.

ک_نیک...هی...

              کلینت نیک را به زور ماندد خودشان در حالت تعظیم قرار داد،هنوز سر نیک بالا بود.دختر از تخت پایین امد و همه سر جاشان چرخیدند تا راهش را باز کنند،نیک سرش را پایین گرفته بدو،اما احساس میکرد که دختر به او نزدیک می شود.
دست نرم و سردی زیر چانه او را گرفت و بالا آورد.بوی شکوفه های بهاری به خوبی شنیده می شد.نیک از شکوه او نمی توانست نفس بکشد.

_پسرک زیبای من...بلاخره تو را یافتم...