نفس

[Aisan]

فصل اول - قسمت هفتم
*******************
دو ساعتی می گذرد که بابا عزم رفتن می کند:
-بابا بریم؟
با اشاره سر ، موافقتم را برخلاف میل قلبی ام نشان می دهم.بابا هم رو به بقیه اجازه خروج می خواهد
-خب با اجازه دیگه رفع زحمت کنیم...
چقدر رسمی!هیچ وقت ندیده بودم خواهر برادر ها اینگونه با هم حرف بزنند!
مهیار با شنیدن این حرف پدر سرش را بلند کرده و نگاه مان می کند و تنها عمه پاسخ می دهد:
-چه زحمتی داداش؟حالا تشریف داشتید...
چقدر مصنوعی!خب اگر از حضورمان راحت نیست،چرا الکی تعارف می زند؟
-ممنون دیگه باید بریم.
دوباره رو به من می گوید:
-بابا بریم؟
همیشه از این کار بابا متنفر بودم!برای اینکه از خانه میزبان خارج شویم،بیشتر از هزار بار رو به من می گفت«بابا بریم؟بابا آماده شدی؟بابا بریم؟»خب پدر من می بینی که آماده و منتظرم تا شما از جا بلند شوی و من هم مثل همیشه به دنبالت راه بیفتم!درست مثل مامان که هروقت به کسی می رسیم می گوید«مامان جان سلام کردی؟»واقعا نمی فهمم پدر و مادرم درباره من چه فکری می کنند!
نفسم را بیرون می دهم و می گویم:
- بله بابا جان ! بله بریم!
- خب پس پاشو دیگه
- لا اله الا الله!
از حرص خوردنم مهیار نیشش را باز می کند!بابا ادامه می دهد:
- اصلا می خوای همین جا بمونی؟
چشم می چرخانم و چهره عمه و عمو را واپایش می کنم؛چشم های مهیار از این پیشنهاد بابا می درخشد و لبخندی را راهی لب هایش می کند،اما عمه به لبخند تصنعی اکتفا می کند.
از جا بلند می شوم تا بهانه دیگری به بابا ندهم:
-نخیر فردا کلاس دارم!
مهیار به طور ناگهانی راه کار می دهد:
- خب فرهاد می بردت!
خودش هم از این واکنش غیرمنتظره اش جا می خورد،چه برسد به من و بابا!سرم را زیر می اندازم و راه کارش را بی نتیجه می گذارم:
-نه ممنون مزاحم نمی شم...
مادر بزرگ به حرف می آید:
- مراحمی ننه جان!مهیار راست می گه اگر بخوای می تونی بمونی تا فردا با فرهاد بری
- نه ممنون.وسایلم دنبالم نیست.یه سری کار دیگه هم دارم که باید بهشون برسم
عمه بحث را خاتمه می دهد:
- خب شاید دلش نمی خواد بمونه اذیتش نکنید
برق سه فاز از سر مهیار قطع می شود و دوباره قیافه ای عادی را به خود می گیرد.
با همه خداحافظی می کنیم و به سمت در حیاط راهی می شویم.عمه تا خارج شدن ما از در خانه همراهی مان می کند اما عمو مهیار به خداحافظی ساده ای اکتفا کرده و بعد از خروج بابا از در حیاط،به سرعت پله های سنگی را که در حیاط قرار داشت به سمت اتاق طبقه بالا،دوتا یکی طی می کند.فکر می کنم عادت دارد که انقدر زود مهمان را ترک کند!
چقدر دلم میخواست بمانم و شب را کنار کسی طی کنم که به عنوان عمو به من معرفی اش کرده اند،اما انگار عمه چنان لذتی از حضور من نمی برد و من هنوز آنفدر بی شخصیت نیستم که خودم را به خاطر خواسته دلم،به کسی تحمیل کنم یا به عبارتی خودم به کسی آویزان کنم!
***
ادامه دارد