شعر اول رو حمید مصدق گفتـہ بودہ کـہ فکر کنم همـہ خوندن یا شنیدن :
*تو بـہ من خندیدے و نمے دانستے
من بـہ چـہ دلهرہ از باغچـہ همسایـہ سیب را دزدیدم
باغبان از پے من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود بـہ من کرد نگاہ
سیب دندان زدہ از دست تو افتاد بـہ خاک
و تو رفتے و هنوز،
سالهاست کـہ در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان مے دهد آزارم
و من اندیشـہ کنان غرق در این پندارم
کـہ چرا باغچـہ کوچک ما سیب نداشت*
——————————
بعدها فروغ فرخزاد اومدہ و جواب حمید مصدق رو اینجورے داده:
*من بـہ تو خندیدم
چون کـہ مے دانستم
تو بـہ چـہ دلهرہ از باغچـہ ے همسایـہ سیب را دزدیدے
پدرم از پے تو تند دوید
و نمے دانستے باغبان باغچـہ همسایـہ
پدر پیر من است
من بـہ تو خندیدم
تا کـہ با خندہ خود پاسخ عشق تو را خالصانـہ بدهم
بغض چشمان تو لیک
لرزہ انداخت بـہ دستان من و
سیب دندان زدہ از دست من افتاد بـہ خاک
دل من گفت: برو
چون نمے خواست بـہ خاطر بسپارد
گریـہ تلخ تو را
و من رفتم و هنوز
سالهاست کـہ در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
مے دهد آزارم
و من اندیشـہ کنان غرق در این پندارم
کـہ چـہ مے شد اگر باغچـہ خانـہ ما سیب نداشت
——————————
و از اونا جالب تر واسـہ من جوابیـہ کـہ یـہ شاعر جوون بـہ اسم جواد نوروزے
بعد از سالها بـہ این دو تا شاعر دادہ :
*دخترک خندید و پسرک ماتش برد !
کـہ بـہ چـہ دلهرہ از باغچـہ ے همسایه، سیب را دزدیدہ
باغبان از پے او تند دوید
بـہ خیالش مے خواست،
حرمت باغچـہ و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود بـہ او غیظے کرد !
این وسط من بودم،
سیب دندان زدہ اے کـہ روے خاک افتادم
من کـہ پیغمبر عشقے معصوم،
بین دستان پر از دلهرہ ے یک عاشق
و لب و دندان تشنـہ ے کشف و پر از پرسش دختر بودم
و بـہ خاک افتادم
چون رسولے ناکام !
هر دو را بغض ربود…
دخترک رفت ولے زیر لب این را مے گفت:
” او یقیناً پے معشوق خودش مے آید ! ”
پسرک ماند ولے روے لبش زمزمـہ بود:
” مطمئناً کـہ پشیمان شدہ بر مے گردد ! ”
سالهاست کـہ پوسیدہ ام آرام آرام !
عشق قربانے مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیـہ شد سادہ ولے ذرّاتم،
همـہ اندیشـہ کنان غرق در این پندارند:
این جدایے بـہ خدا رابطـہ با سیب نداشت
——————————
مسعود قلیمرادی:
او بـہ تو خندید و تو نمیدانستے
این کـہ او مے داند
تو بـہ چـہ دلهرہ از باغچـہ همسایـہ سیب را دزدیدے
از پے ات تند دویدم
سیب را دست دخترکم من دیدم
غضب آلود من نگاهت کردم
بر دلت بغض دوید
بغض چشمت را دید
دل دستش لرزید
سیب دندان زدہ از دست دل افتاد بـہ خاک
و در آن دم فهمیدم
آنچـہ تو دزدیدے سیب نبود
دل دردانـہ ے من بود کـہ افتاد بـہ خاک
ناگهان رفت و هنوز
سالهاست کـہ در چشم من آرام آرام
هجر تلخ دل و دلدار تکرار کنان
مے دهد آزارم
چهرہ ے زرد و حزین دختر من هر دم
مے دهد دشنامم
کاش آنروز در آن باغ نبودم هرگز
و من اندیشـہ کنان غرق در این پندارم
کـہ خداے عالم
زچـہ رو در همـہ باغچـہ ها سیب نکاشت؟
——————————
اینم ادامـہ شعر از زبان باغ
شاعرش هم محمدحسین اسدے هست :
" باغ "
و من آن باغ پر از حسرت و آہ
کـہ پر از تکرارم
شاخـہ هایم پر سیب
و کمے غمگینم
از چـہ رو این همـہ اصرار و گناہ !
تو ببین پر سیبم
دانـہ اے چند کجا...
کـہ تواند بدهد آزارم !؟
گفتمش رخصت چیدن بد نیست
او بگفت سخت نگیر ... چشمے نیست !
گفتمش در پے او تند ندو
او بگفت فرصت نیست
گفتمش دخترکم ، سیب خودت را بـہ دهان محکم گیر
او بگفت دست و دلم با هم نیست
گفتمش سیب بگو ، غرق بـہ خاکے تو چرا
او بگفت زخم تنم را کـہ دگر مرهم نیست
گفتمش اشک دگر لرزش تو بهر چـہ بود
او بگفت بغض شکستـہ کـہ دگر با من نیست
لحظـہ اے چند سکوت
خش خش برگ درختان تو بگو ، حاجت بود ؟
تو کـہ با هر قدمش نالیدے !!!
کوچـہ از دور بـہ ما لبخند زد
کوچـہ ها عادت دیرینـہ ے رفتن دارند
و من اندیشـہ کنان غرق در این پندارم
قصـہ ے سیب کمے طولانے است
آدم و حوا بود
و از آن روز جدایے رخ داد
من بـہ چـہ دلهرہ از باغچـہ همسایـہ سیب را دزدیدم 
