جوتسو (به ژاپنی: 術) به معنی مهارت یا فن در مانگا و آنیمه ناروتو اشاره‌ایست به توانایی‌هایی که یک نینجا می‌تواند به کار ببرد. مجموعه داستان‌های ناروتو در یک جهان خیالی جریان دارد که کشورها مختلف آن برای دستیابی به قدرت از نینجاها استفاده می‌کنند. در این بین سیر داستانی ناروتو روایت زندگی تعدادی نینجای جوان اهل دهکده کونوهاگاکوره (دهکده پنهان برگ) است. در این مجموعه داستانی، نینجاها با استفاده از جتسو از طریق شکل دادن به نوعی از نیرو به نام چاکرا، ترکیبی از نیروهای جسمی و روانی یا تلفیقی از هردو را پدید می‌آورند. انواع جوتسو:
نینجوتسو:
نینجوتسو (به
ژاپنی: 忍術، فن‌های نینجایی) اصطلاحی مبهم است برای اشاره به تمام فن‌هایی که نینجاها با استفاده از چاکرا انجام می‌دهند و در شرایط معمولی قادر به انجام آن نیستند. برخلاف گنجوتسو که حریف را در توهم گرفتار می‌کند، تاثیرات نینجوتسو واقعی هستند. نینجوتسو شامل دامنه گسترده‌ای از فن‌ها می‌شود، با فن‌های ساده نینجوتسو می‌توان کارهای از جمله
تغییر شکل و امکان فرار از حملات را انجام داد.
گنجوتسو:
گنجوتسو (به
ژاپنی: 幻術، فن توهم) فنی است که با استفاده از آن می‌توان با استفاده از چاکرا در ذهن قربانی توهم ایجاد کرد. در این مجموعه بیشتر فانتاسم‌ها ایجاد می‌شوند، بدین معنا که در ذهن قربانی توهمات شنیداری، بویایی، دیدنی، قابل لمس و احساس ایجاد می‌شود. بیشتر گنجوتسوها حواس پنج‌گانه را مورد هدف قرار می‌دهند، اگر چه کاربردهای دیگری هم دارند.
تایجوتسو:
تایجوتسو (به
ژاپنی: 体術، فن بدنی) اشاره‌ای به
هنرهای رزمی یا تقویت توانایی‌های طبیعی انسانی است. تایجوتسو با دسترسی مستقیم به نیروی فیزیکی و روانی با تکیه بر استقامت و قدرت بدست آمده از تمرینات کاربر انجام می‌شود. بدلیل عدم نیاز به تولید چاکرا، تایجوتسو بطور معمول می‌تواند سریعتر از فن‌های نینجوتسو و گنجوتسو انجام شود.
ککی جنکای:
ککی جنکای (به
ژاپنی: 血継限界، حد نسب) قابلیت‌هایی است که به صورت
ژنتیکی در یک قبیله وجود دارد. بیشتر این نوع قبیله‌ها با تکیه بر قابلیت‌های ژنتیکی خود فن‌هایی را توسعه داده‌اند که در جنگ‌ها از آن‌ها سود می‌برند، این فن‌ها غیرقابل کپی کردن یا یادگرفتن برای حریفان هستند. از این نوع قابلیت‌ها می‌توان به شارینگان یا بیاکوگان اشاره کرد که هر دو فن‌های بینایی (به
ژاپنی: 瞳術، دوجوتسو) هستند.
فوینجوتسو:
فوینجوتسو (به
ژاپنی: 封印術، مهر کردن جوتسو) فنی توسعه یافته توسط ریکودو سنین/حکیم شش طریق است که چیزی را درون شخص یا شی بخصوصی مهر می‌کند. توسعه مهر کردن جوتسوهای جدید توسط قبیله اوزاماکی ادامه پیدا کرد، شاخه‌ای از انجمن سنجو که از نوادگان حکیم بودند، یکی از آن‌ها کار کردن برروی مهر کردن هیولاهای دم دار را در بدن جینچوروکی آغاز نمود.
سنجوتسو:
سنجوتسو (به
ژاپنی: 仙術، تکنیک‌های سیج) اشاره به زمینه‌ای تخصصی از تکنیک‌ها است که به اجراکننده اجازه می‌دهد به وسیله حواس خود به جمع‌آوری انرژی‌های طبیعی در اطراف خود ب‍پردازد. اجرا کننده فن می‌تواند با جمع‌کردن انرژی طبیعت در درون خود و ترکیب آن با چاکرا، یک بعد جدید قدرت به چاکرای سیج شده بیفزاید که منجر به ایجاد چاکرای سنجوتسو می‌شود و این چاکرا به هیچ عنوان قابل مشاهده نیست مگر کسی که سنجوتسو تمرین کرده باشد. این چاکرای جدید اجراکننده را قادر می‌سازد تا به یک وضعیت جدیدی به نام حالت سیج برود که پس از آن نیروی او در اجرای نینجوتسو، گنجوتسو و تایجوتسو به شدت افزایش می‌یابد
کینجوتسو:
کینجوتسو (به
ژاپنی: 禁術، تکنیک‌های ممنوع) به تکنیک‌هایی گفته می‌شود که استفاده و آموزش آن‌ها ممنوع شده‌است. اجرا نکردن کینجوتسو به طور کلی می‌تواند به سه دسته تقسیم شود: تکنیک‌هایی که به خود اجرا کننده نیز صدمه وارد می‌کند، تکنیک‌هایی که قوانین طبیعت را نقض می‌کند (مانند احضار مردگان به وسیله
قربانی کردن انسانی دیگر) و تکنیک‌های مشخصی که باعث خسارات شدیدی مانند نابودی یک روستا به همراه تمام ساکنین آن شود
منابع
Kishimoto, Masashi (2003). "Chapter 17". Naruto, Volume 2. Viz
Kishimoto, Masashi (2006).
"Chapter 79".
Naruto, Volume 9. Viz Media
Kishimoto, Masashi (2006). "Chapter 315".
Naruto, Volume 35. Shueisha
Kishimoto, Masashi (2007). "Chapter 333".
Naruto, Volume 37. Shueisha
دانشنامه جوتسو 
