شعر های زیبا

[پاییز]

تا کي به تمناي وصال تو يگانه ................................................. اشکم شود از هر مژه چون سيل روانه

خواهد که سرآيد غم هجران تو يا نه............................................ اي تيره غمت را دل عشاق نشانه

.

جمعي به تو مشغول و تو غايب ز ميانه

.

رفتم به در صومعه عابد و زاهد.................................................. ديدم همه را پيش رخت راکع و ساجد

در ميکده رهبانم و در صومعه عابد ............................................گه معتکف ديرم و گه ساکن مسجد

.

يعني که تو را مي‌طلبم خانه به خانه

.

روزي که برفتند حريفان پي هر کار ........................................زاهد سوي مسجد شد و من جانب خمار

من يار طلب کردم و او جلوه‌گه يار...........................................حاجي به ره کعبه و من طالب ديدار

.

او خانه همي جويد و من صاحب خانه

هر در که زنم صاحب آن خانه تويي تو .......................................هر جا که روم پرتو کاشانه تويي تو

ر ميکده و دير که جانانه تويي تو...............................................مقصود من از کعبه و بتخانه تويي تو

.

مقصود تويي، کعبه و بتخانه بهانه

.

بلبل به چمن زان گل رخسار نشان ديد........................................پروانه در آتش شد و اسرار عيان ديد

عارف صفت روي تو در پير و جوان ديد..........................................يعني همه جا عکس رخ يار توان ديد

.

ديوانه منم، من که روم خانه به خانه

.

عاقل به قوانين خرد راه تو پويد..................................................ديوانه برون از همه آئين تو جويد

تا غنچهء بشکفتهء اين باغ که بويد...............................................هر کس به بهاني صفت حمد تو گويد

.

بلبل به غزل خواني و قُمري به ترانه

.

بيچاره بهايي که دلش زار غم توست ..........................................هر چند که عاصي است ز خيل خدم توست

اميد وي از عاطفت دم به دم توست ..........................................تقصير "خيالي" به اميد کرم توست

.

يعني که گنه را به از اين نيست بهانه

شاعر:شیخ بهایی