نقد و بررسی رمان گناهکار

[Mi Hi]

شروع قصه: شروع قصه، نقطه پرتاب مناسبی به نظر نمی‌رسد. دختری همراه آرشام به سمت ناکجاآبادی در حرکت است. دختر ناشناس مدام کنجکاوانه سوال می‌کند و در نهایت آرشام وی را در نقطه‌ای، خارج از محدوده شهر پیاده کرده و باز می‌گردد. البته در مسیر قصه، متوجه می‌شویم که این رفتار آرشام(تنها گذاشتن‌های این‌گونه)، ناشی از عقده‌گشایی است.

روند قصه: قصه در ابتدا، روز به‌روز پیش رفته و حتی به بیان ریز جزئیات غیرضروری می‌پردازد. مسئله‌ای که در نهایت به تطویل کار و حجم کاذب اثر منتهی می‌شود. اما در میانه داستان ما شاهد پرشی پنج ساله هستیم که به شدت ساختار قصه را تحت تأثیر قرار داده و مخاطب را از اوج به زیر می‌آورد. ارتباط مجدد با شخصیت‌ها و اتفاقاتی که در فضاهای جدید رخ می‌دهد، برای مخاطب سخت شده و قدرت باورپذیری اثر و همذات‌پنداری قصه را به نوسان می‌اندازد.

قصه‌سرایی هنری است که بسیاری از نویسندگان ما از آن بهره‌مند هستند اما هر قصه نیازمند هدف و دلیلی برای نگارش است. متأسفانه مخاطب در مسیر این قصه، متوجه هدف نویسنده از نگارش اثر نشده و صرفاً با اتفاقاتی مواجه است که یکی پس از دیگری پیش آمده و بعضاً با چینش فضاهایی رو به‌رو است که هویت و ذات یک جامعه، انسان و یک زن را نشانه می‌گیرد.

زن و مرد قصه، هر دو به گونه‌ای در کودکی آسیب دیده و عوارض ناشی از این آسیب در بزرگ‌سالی آنها نمود یافته است. اگرچه این تحولات در شخصیت آرشام بیشتر دیده شده و او به سمت ناهنجاری‌ها و ضدهنجارهای بیشتری حرکت می‌کند.

مسئله دیگر اینکه، تعدد صحنه‌های اروتیک در اثر، در بسیاری مواقع به نظر غیرضروری بوده و متأسفانه تنها دلیلی که می‌شد برای آن یافت، جذب مخاطب در رده سنی نوجوانان بوده است.