دازای اوساموی واقعی رو بشناسیم !

[Dazai.B]

سال 1935 بازهم تداوم شوربختی برای دازای بیست و شش ساله بود. نتوانست از دانشگاه فارغ التحصیل شود. ترس قطع شدن هزینه ارسالی از سوی خانواده و مهمتر از همه پذیرفته نشدن در امتحان استخدامی روزنامه میاکو باعث شد تا بار دیگر برای از بین بردن خود اقدام کند. در کتاب « هشت چشم انداز از توکیو » نوشت:

نقل قول: « آخرین فرصت کامل شدن هم اکنون از بین رفته بود. اندیشیدم زمان مرگ فرارسیده است »

و در زوال بشری نوشت:

نقل قول: " میخواهم بمیرم واقعاً میخواهم بمیرم. دیگر نمیخواهم برگردم. هرکار که میکنم،هرچه انجام میدهم بیهوده است. تنها شرمساری بر شرمساری افزوده میگردد ... تنها رنجهایم شدید و زیاد میشوند. میخواهم بمیرم. باید بمیرم. چون زنده ماندن تنها بذر گناه است ... "

در اواسط سپتامبر در کوه های کاماکورا خود را حلق آویز کرد امّا باز هم نمرد.
دچار بیماری التهاب صفاق شد و در بیمارستان بستری گشت. در بیمارستان به او داروی مخدّر پابینال تزریق شد که بعدها معتاد به آن شد.
سال 1936 با تشدید اعتیادش به پابینال همراه بود. با معرّفی ساتو هارواو در بیمارستان بستری شد امّا بعد ده روز بدون اینکه اعتیادش درمان شود بیمارستان را ترک کرد.
در ماه اکتبر بار دیگر به سفارش ایبوسه برای ترک اعتیاد در بیمارستان بستری شد. به او گفتند به خاطر سل بستری خواهد شد امّا در حقیقت در بیمارستانی روانی بستری شد. بستری شدن در بیمارستان روانی زخم عمیقی به دازای وارد کرد که در آثاری که بعد از آن نوشت نمود پیدا کرد :

نقل قول: « به اینجا آورده شدم تا دیوانه نامیده شوم. آنوقت هم که از اینجا خارج شوم داغ دیوانگی یا ازکاراُفتادگی بر پیشانی ام حک خواهد شد. »

بعد از معالجه کامل از بیمارستان مرخّص شد و آنوقت بود که هاتسویو اعتراف کرد: در زمان بستری بودن دازای با مردی دیگر رابطه غیراخلاقی داشته است. شنیدن این خبر بار دیگر دازای را بهم ریخت تا برای چهارمین بار نقشه یک خودکشی دیگر را طرح ریزی کند.
خیانت هاتسویو باعث شد تا زن و شوهر، همچون نمایش های عاشقانه دوره ادو به آبگرمی در تانی گاوا بروند و خودکشی عاشقانه ای با خوردن قرص کالموتین را اجرا نمایند که بازهم ناموفّق بود و هیچکدامشان نمردند امّا چند ماه بعد از این حادثه و در ماه جون برای همیشه از یکدیگر جدا شدند. هاتسویو به شهرستان برگشت و دیگر خبری از او نشد تا اینکه در سال 1944 در کشور چین در سن سی و دو سالگی بر اثر بیماری درگذشت.


# بعد یسری داستانا ازدواج و زندگی زناشویی دازای شروع میشه و بنظر میرسه که ثبات به زندگیش برگشته
# بعدشم جنگ جهانی دوم و مشکلاتش
# و ماجراهای دیگه که بنظرم دونستن و ندونستنش فرق چندانی نداره منم نمیخوام خیلی وارد جزئیات بشم

رنج و مشقّت ناشی از بیماری در دازای به اوج خود رسید. در این زمان آنکه برای دازای چهار وظیفه معشوق،پرستار،دایه و محرم راز را به خوبی انجام می داد یامازاکی بود. وجود بی بدلی که بدون او دازای نمی توانست بنویسد. از دید کسانی که از بیرون نگاه می کردند این بیوه جنگ جوان و آن نویسنده لاغر و تحلیل رفته هیچ گونه تناسبی با هم نداشتند امّا از خودگذشتگی و فداکاری یامازاکی برای دازای بدان حد بود که هیچ کس را یارای انجام آن نبود.
دازای بعد از نوشتن « زوال بشری » سفارش داستان « گودبای » را برای روزنامه آساهی قبول کرد. دفتر کارش آپارتمان یامازاکی بود و در آنجا نوشتن این داستان را ادامه داد.
امّا بزودی زمان مرگ فرا رسید. اگرچه مرگ برای دازای درست مثل قهرکردن کودکی در برابر عمل بد بزرگترها بود و به کوچک ترین بهانه ای به سوی آن می رفت امّا اینکه واقعاً در این مرحله می خواست بمیرد یا نه معلوم نیست. خیلی ها اعتقاد دارند او در این مرحله تنها از سر وفاداری به یامازاکی که با تمام وجود در خدمت او بود تقاضایش را برای خودکشی عاشقانه پذیرفت. همانطور که هر بهانه کوچکی برای دازای می توانست دلیلی برای خودکشی باشد هر بهانه کوچک هم دلیلی برای زنده بودن بود:

نقل قول: « به خودکشی میاندیشیدم. امّا سال نو هدیه ای دریافت کردم. یک قواره پارچه برای کیمونو. پارچه کتان لطیفی با راه راه خاکستری برای کیمونوی تابستانی. گفتم پس تابستان را زنده میمانم »

به هرحال آنها تصمیم گرفتند تا همراه هم بمیرند. یامازاکی در نوشته ای که قبل از مرگ به عنوان خداحافظی برجای گذاشت از همسر،فرزندان و تمام دوستان دازای معذرت خواهی نمود و به خصوص در جمله ای نوشته بود:

نقل قول: « مرا ببخشید که به تنهایی این روش مردن خوشبخت گونه را انجام میدهم »

نیمه شب 13 ماه جون دازای و یامازاکی،محراب کوچک بودایِ آپارتمان یامازاکی را با عکسی از دونفرشان تزئین کردند. بر روی میز دست نوشته رمان « گودبای » ، اسباب بازی هایی برای کودکانش و چند نوشته به عنوان خداحافظی برجای گذاشتند و در میان بارندگی شدید از خانه خارج شدند.
فصل بارندگی در ژاپن از اوایل تابستان شروع شده بود. آب در رودخانه تاما به میزان طغیان رسیده بود. دازای و یامازاکی در حالیکه دستشان را با اوبی (Obi : کمربندی پارچه ای که زن ها بر روی کیمونو می بندند) یامازاکی به هم بسته بودند به درون رودخانه تاما پریدند.
فردا صبح خانواده دازای خبر مفقود شدن او را به پلیس گزارش کردند. جستجو در رودخانه تاما با پیدا شدن گتا (Geta : صندل چوبی) های آنها در کنار رودخانه آغاز شد. در میان بارانی که بی وقفه می بارید کار جستجوی جسد آنها یک هفته به طول انجامید و سرانجام در سپیده دم 19 جون جسد آنها در فاصله دو کیلومتری از محلّی که به آب پریده بودند پیدا شد. آن روز به نحو عجیبی برابر بود با چهلمین سالروز تولّد دازای.
بیشتر نوشته های دازای نوشته هایی اعتراف گونه درباره پلیدی ها و تاریکی های نهفته در وجود انسان است. دازای نویسنده بسیار صادقی بود که تمام آنچه را در درون احساس می کرد بی کم و کاست با خواننده در میان می گذاشت. با این همه او بعد از به پایان بردن هر نوشته ای باز هم از احساس فریب دادن خوانندگانش رنج می برد. بارها و بارها به خاطر فریب دادن خوانندگان از آنها معذرت خواهی کرده بود. در حقیقت او با زخم زدن به خود می نوشت و همین هم نوشتن را برایش زجرآور کرده بود.
در نامه ای که برای همسرش به جا گذاشت نوشته بود:

نقل قول: " میچی عزیز بیش از هرکسی به تو عشق ورزیدم. لطفاً فراموشم کن. اگر مدّت زیادی میماندم همه را زجر میدادم که این خود زجری دیگر بود ... اگر میمیرم نه به خاطر نفرت از شما بلکه به خاطر نفرت از داستان نویسی است ...