شعر های زیبا

[samiko]

 برو ای روح من آزرده از تو... ترک کن مـــارا که من در باغ تنهایی ببویم عطر گلهای رهایـی رابرو ای ناشناس آشنای من!که در چشمت ندیدم آشنایی راتویی از دودمان من ولیدود از دمار من بر آوردیبه چشــمم تیره کردی روزهای آشنایی رامن از آغاز میلاد تو همراهت سفر کردمپس از یکعمـر دانستم سفر با مردم نا مرد دشوار استسفر با همره نا مهربان تلخ استبرو ای بد سفر ای مرد ناهمرنگ که می گویم مبارکباد بر خود این جدایی را...برو ای بد سفـــر ای مرد ناهمــرنگکه میگویم مبارک باد بر خود این جدایی راتو از این سو برو در جادههای روشن و هموارمن از سوی دگــر در سنگلاخ عمر می پویم که در خوددیده ام جانسختی و رنج آزمایی راجدا شد راه ما از یکدگراما منم با کولـه بار دوره پیری تو درشــور جوانی ها سبکبــال و سبکباریتو را صـد راه در پیـشاست ولی من میروم با خستگی راه نهـایی رابرو ای بدترین همــــراه ! تو را نفـرین نخواهم کــرد سفـر خوش ؛خیرهمراهت دعایت می کنم با حال دلتنگــی که یابی کعبه مقصـود وفردای طلایی را !!!!نمی دانی نمی دانیکه جایاشک خون در پــرده های چشـم خود دارم !اگر دراین سفـر خار بلا پای مرا آزرد سخنهــای تو هم تیری شد وبر جان من بنشست مشکل که از خاطر برم این بی صفـــایی را رفیق نیمه راه من !سفـر خوش خیرهمراهت تو قدر من ندانستیدرون آب ،ماهی،قدر دریا را کجا داندشکستــه استخوان ، داند بـهای مومیایی را