داستان کوتاه

[naruto106]

خواهش:

قهوه نمکی
اون (دختر)را در یک مهمانی ملاقات کرد.خیلی برجسته و خاص بود وخیلی پسر ها دنبالش بودند؛ در حالی که اون (پسر)کاملا طبیعی بود و هیچ کس بهش توجهی نمکرد !
اخر مهمانی ،دختر را به نوشیدن یک قهوه دعوت کرد. دختر شوکه شد!اما از روی ادب ،دعوتش را قبول کرد.در یک کافی شاپ نشستند. پسر از روی عصبانی تر از اون بود که بخواد چیزی بگوید ،دختر هم اخساس داحتی نداشت و با خودش فکر میکرد.
یک دفعخ پسر، پیشخدمت را صدا کرد و گفت : میشه لصفا یه کم نمک برایم بیاورید ؟ میخوام بریزم توی قهوم !همه بهش خیره شدند؛خیلی عجیبه !چهرش قرمز شد ،اما اون نمک رو ریخت توی قهوش و اون رو سر کشید .دختر با کنجکاوی پرسید :چرا این کارو میکنی؟!چسر چاسخ داد :پسر بچه که بودم ،نزدیک دریا زندگی میکردم .بازی تو دریارو خیلی دوست داشتم ،میتونستم مزهی دریارو بچشم ،مره ی قهوه نمکی مثل مزه ی دریاست.
حلا خر وقت قهوه میخورم به یاد بچگی ام می افتم؛باری شهرمون خیلی دلم تنگ شده ، برای والدینم که هنوز اون جا زندگی میکنند...همین طور که صحبت میکرد ،اشک از گونه هایش سرازیر شد.دختر به شدت تحت تاثیر قرار گرفت.یک احساس واقعی از ته قلبش ... مردی که میتونه داتنگیش رو به زبون بیاره ،اون بایو مردی باشه که عاشق خانواده شه ونسبت به خوانواده ش مسئولیت پذیره...بعد دختر شروع به صحبت کرد ، در مورد زاداه دورش،بچگیش و خانوادش.
ماکالمه ی خوبی بود ،شروع خوبی هم بود . انها به قرار گذاشتن ادامه دادند...دختر،کم کم متوجه شد در واقع اون مردیه که تمام انتضاراتش رو برآورده میکنه ؛خوش قلبه ،خونگرمه ،دقیق و مسئولیت پذیره.اون ان قدر خوبه که مدام دلش براش تنگ میشه !ممنون قهوه نمکی!
بعد ،قصه مثل تمام داستان های عشقی زیبا شد.پرنسس با پرنس ازدواج کرد و با هم در کمال خوشبختی زندگی می کردند...هر وقت میخواست قهوه برایش درست کند یک مقدار نمک هم داخلش میریخت ،چون میدانست با این کار ،اون حال می کنه.
...بعد از چهل سال،مرد در گذشت یک نامه برای زن گذاشت؛توی نامه نوشته بود :
عزیزم لطفا منو ببخش.بزرگ ترین دروغ زندگی رو ببخش.این تنها دروغی بود که بهت گفتم؛قهوه نمکی!
یادت میاد اولین قرارمون؟ من اون موقع خیلی استرس داشتم،در واقع یه کم شکر میخواستم ،اما هول کردم و گفتم نمک!برام سخت بود حرفم رو عوض کنم، بنا بر این اوامه دادم . هرگز فکر نمیکردم که این شروع ارتباطمون باشه !
خیلی وقت ها تلاش کردم تا این رو بهت بگم ،اما ترسیدم ؛چون بهت قول داده بودم که به هیچ وجه بهت دورغ نگم ...حالا من دارم میمیرم و دیگه نمیترسم که واقعیت رو بهت بگم .من قهوه نمکی رو دوست ندارم ،خیلی بدمزست...اما من در تمام زندگیم قهوه نمکی خوردم ،چون تورو شناختم . هرگز برای چیزیتاسف نمی خورم چون اینکارو برای تو کردم . تورو داشتن ،بزرگترین خوشبختی زندگی منه. اگه یک بار دیگه بتونم زندگی کنم،ختوز میخوام با تو اشنا شم و تورو برای کل زندگیم داشته باشم؛حتی اگه کجبود باشم دوباره قهوه نمکی بخورم.
اشک های زن کل نامه رو خیس کرده بود ...
د راخر نامه اش نوشته بود : یه روزی فردی از من پرسید که مزهی قهوه نمکی چه جوریه؟من بهش گفتم :<شیرینه>.