داستان کوتاه

[افسون]

نشانه ها
تنها بازمانده ی یک کشتی غرق شده بود که در جزیره ای بدون سکنه گرفتار آمده بود. هر روز با بی تابی به افق اقیانوس خیره میشد تاشاید نجات دهنده ای از راه برسد.
از چوب جنگلی برای خود سرپناهی ساخت تاهم اورا از گزند باد وباران مصون دارد وهم بتواند ذخیره های غذایی خود را درآن انبار کند.
شب ها به درگاه خدا زاری میکرد که اورا ازاین مصیبت رها کند.
یک غروب از جمع آوری غذا بازمی گشت، متوجه شد که کلبه اش آتش گرفته و همه آنچه ذخیره کرده در حال سوختن است. هیچ کاری از دستش بر نمی آمد، فقط نشست وبه سوختن کلبه اش نگاه کرد.
اشک از چشمانش سرازیر وکاملا درمانده شده بود. فریاد زد: خدایا آیا این انصاف است که در شرایطی چنین سخت، کلبه واندوخته ام از دستم برود؟
صبح روز بعد باصدای سوت یک کشتی که درحال نزدیک شدن به جزیره بود از خواب پرید وبا ناباوری دیدکه قایقی ازسوی کشتی به سوی ساحل می آید. باتعجب از ملوان ها پرسید: «شما چگونه متوجه حضور من در این جزیره شده اید؟»
ملوان ها جواب دادند: «دود وآنشی که شما دیشب روشن کرده بودید، مارا به اینجا راهنمایی کرد.»