داستان زیبا بود، شخصیت های جذاب و دوست داشتنی و از طرفی اینقدر داستان لذت بخش بود که بدون توقف میخوندی، اما همش همین نیست.
دید داستان به مسئله مرگ و زندگی و شکار و شکارچی جالب بود، به نظرم باید بیشتر به زندگی غول ها میپرداخت تا کمی اما رو بیشتر درک کنیم اما از طرفی با انجام ندادن این کار ما حالی که دوست های اما داشتن رو می فهمیدیم، شایدم میخواستن زودتر داستان رو تموم کنن.
در آخر داستان همه چیز خیلی سرعت گرفت با توجه به اینکه اولش همه چیز به آرومی پیش میرفت، راستش مثل مادر راس توی سریال فرندز میخواستم بگم اطلاعات زیادی بود برای ۳۰ ثانیه (خیلی سریع کلی چیز نشون ما دادن)، درست و غلط بودنش رو کاری ندارم و به نظر من هیچکس به اندازه نویسنده نمیدونه چی برای داستان و دنیایی که خلق کرده بهتره.
شخصا خیلی لذت بردم و راستش در آخر هم اما رو درک کردم و یادمون نره که بدترین هیولاهای دنیای ما انسان ها هستن که برعکس بدون نیاز به خوردن بقیه، این کارو به شکل های مختلف انجام میدن.

پایان رو خیلی دوست داشتم اما فراموشی اِما واقعا حالمو گرفت، ایزابلا و مادر ری هم به نظرم پایان خوبی داشت، همش دلم لحظه ای رو میخواست که با ری به عنوان پسر و مادر صحبت می کنن و در آخرین لحظات هرچند کم به ما نشون دادن و برای من غم‌انگیز ترین لحظه کل داستان بود وقتی به ری سپرد که مراقب بقیه باشه.